Τους φοβάμαι περισσότερο από τον ίδιο τον ιό!

Τους φοβάμαι περισσότερο από τον ίδιο τον ιό!

Την δεκαετία του ενενήντα ήταν μόδα μία φαρδιά κορδέλα,
που την φορούσαμε κρύβοντας το μισό μέτωπο και τα αυτιά.
Συνήθως βελούδινη,
συνήθως μαύρη,
συνήθως βράδυ με nude lipstick
κι έντονο maquillage στα μάτια.
Εξαιρετικά βολική τώρα που την ξέθαψα,
εντυπωσιασμένη που την βρήκα,
μετά από τόσες μετακομίσεις.

Σε συνδυασμό με μαύρο γυαλί μυωπίας, χειρουργική μάσκα και φόρμα,
κλειδιά, πορτοφόλι, τηλέφωνο και spare latex γάντια στις τσέπες,
συνάντησα τον κολλητό μου στο σούπερ μάρκετ.
Και του συστήθηκα.

Δεν ξέρω.
Αυτό το πράγμα δεν θα τελειώσει με ανοσία της αγέλης στην όποια ως κλασσικοί νεοφιλελεύθεροι υπολογίζουν,
διότι θα μετράμε πτώματα,
σε ενάμιση μήνα στους δρόμους,
με το έλλειμμα σχεδιασμού τους.

Υπομονή και ανοχή δείξαμε για την προετοιμασία του κράτους,
που ακριβώς οι ίδιοι είχαν καταστρέψει, λεηλατώντας.
Και συνεχίζουν.

Το πρόβλημα το εξαφανίζουν
και θα συνεχίσουν να το κάνουν,
τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια των συστημικών ΜΜΕ.

Δεν αντέχω άλλο να διαβάζω την αποπροσανατολιστική αυτοαναφορικότητα της κάθε καμμένης πλατινέ του Συγκροτήματος.

Ήδη συμμετέχοντες στην εθνική επιτροπή εκφράζουν εντονότατες αντιδράσεις.
Και συνεχίζουν να μην δίνουν τα στοιχεία των θανάτων από τον Ιανουάριο μέχρι σήμερα.

Το πρόβλημα πλέον δεν είναι η κυβέρνηση,
η αντιπολίτευση,
η συγκυβέρνηση που θα κάνουν,
το πρόβλημα είναι πώς δεν έχουμε πρόσβαση στα στοιχεία,
η οικονομία είναι ήδη κατεστραμμένη,
η χώρα δεν είναι προετοιμασμένη,
ο τουρισμός δεν θα υπάρξει φέτος,
στοιχειώδη φάρμακα και αναλώσιμα δεν υπάρχουν στα φαρμακεία
Και οι υποχρεώσεις τρέχουν.
Και δεν με ενδιαφέρουν οι τράπεζες.
Ποσώς.

Το πρωί στις 07:30 άλλαζα μπαταρία στο αυτοκίνητο λόγω ακινησίας.
Service πρέπει να κάνω,
ΚΤΕΟ να περάσει, φορολογία εισοδήματος να πληρώσω,
στο λογιστή να πάω.
Και δεν θέλω να κυκλοφορήσω διότι τους φοβάμαι.
Φοβάμαι τα αντιφατικά τους μηνύματα.
Φοβάμαι την έλευση εργατών γης όπως Γερμανία.
Χωρίς τις ΜΕΘ της γερμανικής οικονομίας.
Φοβάμαι το διαβατήριο ανοησίας της ανοσίας του Τσιόδρα.

Προσπαθώ.
Καθυστερώ ραντεβού σε γιατρούς, σε οδοντίατρο, σε check up.
Χαλαρώνω τους ώμους μου, ξεσφίγγω τα σαγόνια μου, ανοίγω τις παλάμες μου στον ήλιο, χαλαρώνω συνειδητά το μέτωπό μου, αναπνέω, περπατώ, μαγειρεύω, διαβάζω, ακούω μουσική, παίρνω λουλούδια, κοιμάμαι.
Δεν φτάνει.
Δεν φτάνει.

Τους φοβάμαι.
Τους φοβάμαι περισσότερο από τον ίδιο τον ιό.

Πόλα Ζουγανέλη