Το μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα- Το έγκλημα της αρπαχτής

Το μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα!

Γράφει ο Παναγιώτης Χριστόπουλος*

Δυστυχώς, το έγκλημα της αρπαχτής μέσω των Κόκκινων Δανείων και της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, που σχεδιάστηκε το 2012 και άρχισε να εξελίσσεται τον Ιούνιο του 2013, συνεχίζεται και κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει.

Επιβάλλεται να αποδοθούν, τουλάχιστον φραστικά, οι ευθύνες και να αποκαλυφθούν οι σκοπιμότητες των Θεσμών -και ειδικά της ΕΚΤ- και των εγχώριων αντιπροσώπων τους.

  • Με δύο λόγια, ο σχεδιασμός είναι φανερό ότι προέβλεπε:
    α) Το κράτος να χάσει τα χρήματα του,
    β) Οι φίλοι τους (των funds) να πάρουν τα σπίτια και τις επιχειρήσεις και αφού ρευστοποιήσουν, να εισπράξουν δεκαπλάσια από αυτά που πλήρωσαν για να αγοράσουν τα δάνεια και
    γ) να τους μείνει και ο έλεγχος των τραπεζών.

Αυτά που γράφω, αποδεικνύονται με αριθμούς. Αρκεί μόνο ένα πράγμα να σκεφτεί κανείς: Γιατί η ανακεφαλαιοποίηση δεν έγινε όπως στην Ιρλανδία; Γιατί ακολουθήθηκε η μέθοδος, η επόμενη αύξηση, αν δεν μηδενίζει την προηγούμενη, τουλάχιστον να τη μειώνει σημαντικά;

Οι απαντήσεις βρίσκονται στη διασφάλιση της επιτυχίας των προαναφερθέντων σημείων α, β και γ. Σήμερα, με την Τράπεζα Πειραιώς, δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα.

  • 50 δισ. στις τσέπες των επιτήδειων

Ήδη, τα funds ξεκίνησαν τις ρευστοποιήσεις των εγγυήσεων των επιχειρηματικών δανείων και εισπράττουν 10 ή και 20 φορές τα κεφάλαια που επένδυσαν.

Αλήθεια, ποιοί είναι οι ιδιοκτήτες των funds και τι σχέση έχουν με αυτούς που σχεδίασαν τη μεγαλύτερη αρπαχτή των τελευταίων 50 και πλέον χρόνων; Αυτό, που σε λίγους μήνες θα αρχίσουν περισσότεροι να το αντιλαμβάνονται, θα είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα.

Περισσότερα από 50 δισ. ευρώ θα φύγουν από τη χώρα προς τους φορολογικούς παραδείσους και τις τσέπες των μεγάλων λαμόγιων, που κατά σύμπτωση πρέπει να ανήκουν, μάλλον όλοι τους, στην κατηγορία «μένουμε Ευρώπη».

  • Ανεκτίμητη περιουσία

Η Πειραιώς, εκτός από τα 16 δισ. των ανακεφαλαιοποιήσεων, έχει ενισχυθεί από το κράτος και με την περιουσία της Αγροτικής Τράπεζας, που με μέτριους υπολογισμούς ξεπερνά τα 4 δισ. ευρώ (αξία ακινήτων, συμμετοχή 10% στην ΕΥΔΑΠ, νομίζω 5% στα ΕΛ.ΠΕ. και πολλές άλλες συμμετοχές της παλιάς ΑΤΕ). Για όλα αυτά η Πειραιώς κατέβαλε 90 εκατ. ευρώ…

  • Το 2008 στις ΗΠΑ, τη «Μέκκα» του καπιταλιστικού συστήματος, το κράτος έσωσε τις τράπεζες βάζοντας χρήματα και απέκτησε το ανάλογο ποσοστό, το οποίο αργότερα πούλησε και κέρδισε πάνω από 40 δισ. ευρώ.

Στην πατρίδα μας, από τον Μάιο του 2012 έως τον Φεβρουάριο του 2013, μελέτησαν τον τρόπο «σωτηρίας» των ελληνικών τραπεζών και έβαλαν σε εφαρμογή αυτή την προφανή απάτη, ώστε το κράτος να χάσει τα 50 δισ. που δανείστηκε για τις τράπεζες, καθώς και την περιουσία του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και της ΑΤΕ, που στο σύνολό της ξεπερνά τα 8 δισ. ευρώ.

  • Βεβαίως, αυτό γίνεται με τη συμμετοχή και το αζημίωτο των διοικήσεων και των μεγαλοστελεχών των τραπεζών. Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος, που η κυβέρνηση ψήφισε τη μη ποινική τους δίωξη για το αδίκημα της κακουργηματικής απιστίας. Τώρα, δε, ψήφισε και την απαλλαγή, αντίστοιχα, των μελών της διοίκησης του ΤΧΣ.

Λύσεις υπάρχουν;

Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα του τίτλου, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν θέλουμε τις τράπεζες και αν αυτοί που βάζουν τα χρήματα τους δικαιούνται να έχουν έλεγχο. Επίσης, το ερώτημα, γιατί όλες οι μέχρι σήμερα αυξήσεις δεν προσέλκυσαν σοβαρά μακροχρόνια κεφάλαια, παρά μόνο βραχυχρόνια κερδοσκοπικά, μήπως απαντάται με το νέο ερώτημα, γιατί έτσι σχεδιάστηκε η «λύση»;

Εξαρτάται τι θέλεις να κάνεις και θα βρεις πως θα το κάνεις. Ο κ. Πόλσον και η παρέα του γνώριζαν ότι θα χάσουν από τις μετοχές, αλλά θα κερδίσουν πολλαπλά από τα δάνεια, μην τους λυπάστε.

Η λύση, έστω και τώρα, λέγεται «asset swap» (ανταλλαγή περιουσίας): Δίνουμε ομόλογα, εγγυημένα με ένα δελεαστικό επιτόκιο και μετατρέπουμε τα χρήματα σε κοινές άνευ ψήφου μετοχές, κρατώντας τη διαχείριση των δανείων με εμπράγματη ασφάλεια.

Υπάρχουν βέβαια και άλλες παρόμοιες λύσεις, περισσότερο πολύπλοκες, όμως δεν είναι του παρόντος η ανάλυσή τους.

Πρέπει, ωστόσο, να μας πουν τα μέλη του ΤΧΣ, τι τους πρότειναν οι σύμβουλοι για τη λύση. Αυτές οι πλουσιοπάροχες αμοιβές που καταβάλλονται, έχουν κάποιο αντίκρυσμα; Ποια ήταν, για παράδειγμα, η πρόταση της Morgan Stanley;

* οικονομολόγος, πρώην τραπεζικός και CEO χρηματιστηριακής εταιρίας