To κυριακάτικο σημειωματάριο του μικρομέτοχου (5.7.2020)

Ιδού η απόδειξη: το ποδήλατο παχαίνει!

  • Το μετρό φτάνει στη Νίκαια – Την Τρίτη ανοίγουν τις πύλες τους οι τρεις νέοι σταθμοί

Ανάσα σε χιλιάδες επιβάτες αναμένεται να δώσει η λειτουργία της επέκτασης της γραμμής 3 του Μετρό προς Πειραιά μέχρι τον σταθμό της Νίκαιας.

Το τμήμα μήκους 7,5 χιλιομέτρων από την Αγία Μαρίνα που τερματίζει τώρα η γραμμή 3 του Μετρό μέχρι την Νίκαια περιλαμβάνει «τρεις σταθμούς κοσμήματα», δηλώνει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο ο πρόεδρος της Αττικό Μετρό, Νίκος Ταχιάος, οι οποίοι παραδίδονται αύριο σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί παρουσία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του υπουργού Υποδομών & Μεταφορών Κώστα Καραμανλή, ενώ σε εμπορική λειτουργία θα τεθούν την Τρίτη.

«Σχεδιασμένοι από μηχανικούς της εταιρίας με ευδιάκριτη πρόθεση να δοθεί προτεραιότητα στα βιοκλιματικά χαρακτηριστικά τους, οι σταθμοί “Αγία Βαρβάρα”, “Κορυδαλλός” και “Νίκαια” εκτός από την συμβολή τους στη διευκόλυνση των μετακινήσεων νέων 63.000 επιβατών καθημερινά, αποτελούν και αξιόλογες πολεοδομικές και αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις που αλλάζουν την εικόνα των περιοχών αυτών» πρόσθεσε ο κ. Ταχιάος.

Μετρό: Αποκαλύπτουμε τους σταθμούς μετρό Αγίας Βαρβάρας ...Ο Σταθμός Αγ. Βαρβάρα έχει χωροθετηθεί κάτω από την ομώνυμη πλατεία, σε βάθος 20 μέτρων. Η κατασκευή του σταθμού έγινε με τη μέθοδο της εκσκαφής και επανεπίχωσης (cut & cover).

  • Η πρόσβαση στον σταθμό οργανώνεται με κλιμακοστάσια που περιλαμβάνουν κυλιόμενες και σταθερές κλίμακες. Υπάρχουν 3 είσοδοι, οι δυο από αυτές επί της λεωφόρου Ελ. Βενιζέλου και η τρίτη επί της πλατείας. Για την εξυπηρέτηση των ατόμων μειωμένης κινητικότητας τοποθετήθηκε ανελκυστήρας ο οποίος συνδέει το επίπεδο οδού με το επίπεδο έκδοσης εισιτηρίων του σταθμού.

Eνα αίθριο που απολήγει στο επίπεδο έκδοσης εισιτηρίων με βαθμιδωτή φυτοκάλυψη θάμνων αποτελεί το βασικότερο στοιχείο του σταθμού. Οι κατακόρυφες επιφάνειες του αιθρίου φέρουν υαλοστάσια για το φωτισμό των χώρων κυκλοφορίας κοινού στο επίπεδο έκδοσης εισιτηρίων. Τα υλικά επενδύσεων στους χώρους κοινού προβλέπονται με μεταλλικά πανέλα, αναρτημένους γρανίτες αλλά και επιφάνειες εμφανούς σκυροδέματος με ανάγλυφα μοτίβα.

Η αποκατάσταση της πλατείας μελετήθηκε και υλοποιήθηκε σύμφωνα με τις υποδείξεις της τοπικής αυτοδιοίκησης και περιλαμβάνει χώρους πρασίνου, υπαίθρια καθιστικά, επανένταξη των μνημείων και διαμόρφωση χώρου νερού (σιντριβάνι).

Αρχές Ιουλίου το μετρό φτάνει στην ΝίκαιαΟ Σταθμός Κορυδαλλός έχει κατασκευασθεί κάτω από την πλατεία Ελευθερίας, επίσης με την μέθοδο cut & cover. Ανελκυστήρας και 2 στεγασμένες είσοδοι με κλιμακοστάσια που περιλαμβάνουν κυλιόμενες και σταθερές κλίμακες, τη βόρεια που βρίσκεται στον πεζόδρομο του Αγ. Γεωργίου και τη νότια που βρίσκεται επί της πλατείας, οδηγούν στις αποβάθρες στο βάθος των 26 μέτρων. Βασικό χαρακτηριστικό του σχεδιασμού του αποτελεί η ύπαρξη δυο φεγγιτών σχήματος κόλουρου κώνου χωροθετημένων στον άξονα του Σταθμού για την είσοδο φυσικού φωτισμού στο επίπεδο έκδοσης εισιτηρίων.

  • Οι επενδύσεις του Σταθμού συνδυάζουν αναρτήσεις γρανιτών/ μεταλλικών πανέλων και τμημάτων εμφανών σκυροδετήσεων. Η αποκατάσταση της μεγάλης πλατείας έχει γίνει σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Δήμου και περιλαμβάνει χώρους παιδικής χαράς, υπαίθρια καθιστικά και χώρους πρασίνου.

Ο Σταθμός Νίκαια χωροθετήθηκε κάτω από την πλατεία Ελ. Βενιζέλου, σε βάθος 22 μέτρων. Εξαιτίας του περιορισμένου μεγέθους της η κατασκευή του σταθμού έγινε με μικτή μέθοδο, περιλαμβάνοντας τμήμα με υπόγεια διάνοιξη και τμήμα με την μέθοδο cut & cover.

Η πρόσβαση στον σταθμό οργανώνεται με κλιμακοστάσια που περιλαμβάνουν κυλιόμενες και σταθερές κλίμακες. Υπάρχουν 3 είσοδοι, οι δυο από αυτές παρακείμενα της εκκλησίας του Αγ. Νικολάου και η τρίτη επί της πλατείας, στεγασμένη. Για την εξυπηρέτηση των ατόμων μειωμένης κινητικότητας εγκαταστάθηκε ανελκυστήρας ο οποίος συνδέει το επίπεδο οδού με το επίπεδο έκδοσης εισιτηρίων του σταθμού.

Το Μετρό φτάνει στη Νίκαια τον Ιούνιο | Athens VoiceΣτην πλατεία διαμορφώνονται τρεις φεγγίτες με υαλοπετάσματα χωροθετημένοι εν σειρά, για την παροχή φυσικού φωτισμού στο εσωτερικό του σταθμού σε χώρους κυκλοφορίας κοινού.

Τα υλικά επενδύσεων στους χώρους κοινού περιλαμβάνουν μεταλλικά πάνελα, αναρτημένους γρανίτες αλλά και επιφάνειες εμφανούς σκυροδέματος με ανάγλυφα μοτίβα.

Η αποκατάσταση της πλατείας αλλά και του πεζοδρομημένου τμήματος της οδού Τσαλδάρη πλησίον της εκκλησίας έχει μελετηθεί σε απόλυτη συνέργεια με την τοπική αυτοδιοίκηση και περιλαμβάνει χώρους πρασίνου, υπαίθρια καθιστικά, επανένταξη μνημείων καθώς και χώρο παιδικής χαράς.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ


  • ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ
04petr7


Κύριο Αρθρο ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ

Τα μαθήματα του Ελληνικού

Οι εικόνες με τις μπουλντόζες να κατεδαφίζουν τα κτίρια του παλαιού αεροδρομίου πανηγυρίστηκαν σαν ορόσημο.

  • Ορόσημο ίσως είναι, αλλά όχι για πανηγυρισμούς.

Είναι μια καλή αφορμή για να ξανασκεφτούμε γιατί ένα τέτοιο ακίνητο έμεινε για περίπου δύο δεκαετίες στοιχειωμένο.

  • Ποιες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και, κυρίως, ποια πολιτική κουλτούρα συντηρητισμού και καχυποψίας καθήλωσαν μια επένδυση, που θα μπορούσε ήδη να έχει δώσει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας;

Το Ελληνικό ήταν μια αλυσίδα λαθών, από τα οποία πρέπει να διδαχθούμε.

Για περισσότερη αρθρογραφία, γίνετε συνδρομητής στην έντυπη Καθημερινή.


Μαρία Κατσουνάκη ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Επένδυση δεν είναι μόνο ο τουρισμός

Μοιάζει άκαιρο και ουτοπικό να ασχολείται κανείς με αλλαγή πλεύσης εν μέσω οικονομικής/τουριστικής κρίσης, όταν 49,3% των πολιτών απαντούν σε δημοσκόπηση (της MRB) ότι θεωρούν την ανεργία το πρώτο από τα πέντε σημαντικότερα προβλήματα της χώρας.

  • Πώς μπορεί να δει κανείς τη θετική πλευρά στην εκτίμηση ότι οι απώλειες εισπράξεων του τουριστικού κλάδου το 2020 θα φθάσουν τα 10 δισ. ευρώ; Ο τουρισμός άρδευε την απασχόληση, έδινε ώθηση σε νέους επιχειρηματίες.

Η πανδημία ανέτρεψε τα δεδομένα του ελληνικού καλοκαιριού, πολλά ξενοδοχεία δεν άνοιξαν, η κίνηση είναι από ανύπαρκτη έως υποτονική.

  • Απέναντι σε αυτή τη μη αναστρέψιμη για φέτος πραγματικότητα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά σε όλους τους δημοφιλείς ευρωπαϊκούς προορισμούς, οι κάτοικοι της Βενετίας αντιτάσσουν έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης: «H πανδημία είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να επανεξετάσουμε τον τουρισμό».

Στη Βενετία (διαβάζουμε στη χθεσινή «Κ» από αναδημοσίευση άρθρου των New York Times), οι κάτοικοι και η πολιτική ηγεσία της περιφέρειας ελπίζουν ότι «η πόλη είναι δυνατόν να αναπτύξει μια οικονομία που δεν θα εστιάζεται αποκλειστικά στον τουρισμό, αλλά θα καταφέρει να προσελκύσει ξένους επενδυτές, ενισχύοντας τα δύο τοπικά πανεπιστήμια και μετατρέποντας τα εγκαταλελειμμένα κτίρια σε κέντρα περιβαλλοντικών ερευνών».

  • Η Βενετία των 10,2 εκατομμυρίων επισκεπτών αναζητάει διεξόδους πριν επιστρέψει, ενδεχομένως σε μία διετία, η λαίλαπα του υπερτουρισμού.

Υπάρχει, άραγε, σχετικός προβληματισμός για τη Σαντορίνη ή τη Μύκονο; Για την Κρήτη ή τη Ρόδο; Πώς θα αντιστραφεί η «μονοκαλλιέργεια», πώς θα αξιοποιηθούν η τεχνογνωσία και οι εγκαταστάσεις για να δημιουργηθεί κάτι διαφορετικό;

  • Η πανδημία σήμερα, κάποιος άλλος αστάθμητος παράγοντας αύριο, καθιστά την τουριστική υπερμεγέθυνση εξαιρετικά ευάλωτη. Τη στιγμή, μάλιστα, που άλλες παραγωγικές δραστηριότητες έχουν καθηλωθεί.

Η συζήτηση αυτή ούτε καινούργια είναι ούτε πρωτότυπη. Εδώ και χρόνια επανέρχεται, αλλά χρειάστηκε η βίαιη αλλαγή εξαιτίας του κορωνοϊού για να ξεβολευτούν οι Βενετσιάνοι, για παράδειγμα, αναζητώντας άλλους τρόπους «για να προσελκύσουν ξένους επενδυτές».

  • Η Ελλάδα έχει κοιτάσματα αναξιοποίητα. Δεν έχει μόνο φυσικές ομορφιές, αλλά και άφθονο ήλιο και ανέμους. Πολιτισμός δεν είναι μόνον ό,τι περιλαμβάνουν οι οδηγοί. Υπάρχει μια χώρα επισκιασμένη. Παραγκωνισμένη, όχι αδύναμη.

Για περισσότερη αρθρογραφία, γίνετε συνδρομητής στην έντυπη Καθημερινή.


Στέφανος Κασιμάτης ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Ο μεγάλος καβγάς

Ο «Μεγάλος Περίπατος» του Κώστα Μπακογιάννη έχει ξεκινήσει έναν μεγάλο καβγά, τον οποίο ομολογώ ότι απολαμβάνω να παρακολουθώ και δεν θέλω να διακόψω. Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις για τις επιπτώσεις από την πραγματοποίηση του έργου –τις υφίσταμαι, άλλωστε– αλλά δεν μπορώ να έχω άποψη, την οποία να μπορώ να υποστηρίξω δημοσίως, αν δεν προχωρήσει το έργο, ώστε να δω πώς λειτουργεί στην ολότητά του και να κρίνω.

  • Δεν μου αρέσουν τα χρώματα, ούτε οι ζαρντινιέρες – αφήστε δε ότι δεν χωνεύω τους ποδηλάτες και την ηθική ανωτερότητα που τους επιτρέπει να μεταχειρίζονται τους πεζούς σαν υποδεέστερα όντα. Εντούτοις, ως ρεαλιστής που θέλω να είμαι, καταλαβαίνω ότι τα θέματα γούστου είναι, αλίμονο, δευτερεύοντα και, εν πάση περιπτώσει, ίσως επιδέχονται βελτίωση στο μέλλον, εφόσον το συνολικό σχέδιο λειτουργήσει.

Αυτό που δεν συμμερίζομαι σε καμία περίπτωση είναι οι επικρίσεις για τον χρόνο που επελέγη να ξεκινήσει η πραγματοποίηση του έργου. Προφανώς, ήταν ιδεώδης η τρέχουσα περίοδος, δεδομένου ότι ουσιαστικά η τουριστική σεζόν είναι χαμένη (ελπίζουμε να έχουμε το 25% των αναμενόμενων αφίξεων προ κορωνοϊού). Αν έχεις σκοπό να φτιάξεις κάτι μεγαλεπήβολο που θα αλλάξει την καθημερινότητα στην Αθήνα, αυτή είναι η ώρα.

Υπό την προϋπόθεση, ασφαλώς, ότι έχεις ψάξει καλά και έχεις προετοιμάσει στην εντέλεια το εγχείρημα. Γιατί, αν αυτό το πράγμα (μετά συγχωρήσεως) μείνει ημιτελές, με τρύπες και κενά στη διαδρομή, αν είναι ένα αποσπασματικό έργο που θα κάνει δυσκολότερη τη ροή της καθημερινότητας αντί να τη βελτιώσει, τότε… χαίρετε!  Χαίρετε, με την πολύ απλή έννοια ότι η ζημιά θα είναι πολύ μεγάλη και για την Αθήνα και για τον δήμαρχό της.

  • Αν μου επιτρέπεται μια ιστορική αναλογία από τον προσφιλή μου 18ο αιώνα, η πραγματοποίηση ενός τέτοιου έργου στην Αθήνα είναι ένα πολιτικό ρίσκο ανάλογο της εισβολής του Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας στη Σιλεσία.
  • Ο πόλεμος που ξεκίνησε τότε και εξελίχθηκε σε διαφορετικές φάσεις, στις οποίες οι ιστορικοί δίνουν διαφορετικά ονόματα, διήρκεσε συνολικά είκοσι δύο χρόνια. Εντάξει!
  • Ευτυχώς ο «Μεγάλος Περίπατος» δεν είναι οι Σιλεσιανοί Πόλεμοι: η ταλαιπωρία οδηγών και επιβατών, η απώλεια χρόνου και το οικονομικό κόστος που συνεπάγεται, δεν συγκρίνονται με τις χιλιάδες των νεκρών ενός πολέμου.
  • Πολιτικά, όμως, είναι μια πρόκληση του τύπου «make or break», που λένε οι αγγλόφωνοι λαοί, δηλαδή του είδους που είτε σε φτιάχνει μια και καλή είτε σε καταστρέφει διά παντός.

Συνεπώς, περιμένω! Στο κάτω κάτω, ο Μπακογιάννης αξίζει την ευκαιρία αυτή, διότι τουλάχιστον είναι ένας δήμαρχος ο οποίος, μετά την υπναλέα απραξία του ανύπαρκτου Γ. Καμίνη, κάνει πράγματα. Ορισμένοι διακρίνουν μια επιπολαιότητα στις κινήσεις του και αυτός ο φόβος έρχεται να ενισχύσει τις ανησυχίες για τον «Μεγάλο Περίπατο». Εχουν δίκιο εν μέρει· από την άλλη, όμως, ο Μπακογιάννης ζήτησε ευθέως συγγνώμη για τον συνωστισμό στα εγκαίνια της Ομόνοιας και αυτό δείχνει μία διάθεση να μάθει από τα λάθη του.

Θα τον κρίνω από το αποτέλεσμα, μέχρι τότε όμως προτιμώ έναν δήμαρχο με ενθουσιασμό για έργο, παρά έναν άεργο πολιτικάντη που βαριέται τη ζωή του. Εννοείται, ασφαλώς, ότι ο Μπακογιάννης αποβλέπει στο προσωπικό συμφέρον του στην πολιτική. Σύμφωνοι, δείχνει όμως ότι το δικό του συμφέρον το αντιλαμβάνεται μέσω του γενικού συμφέροντος των πολιτών· και αυτό κάνει μεγάλη διαφορά.

Νεκρανάσταση;

Οχι βεβαια! Δεν υπάρχουν φαντάσματα. Απλώς, ντεκόρ ήταν η πρόσφατη συνεδρίαση των ΑΝΕΛ. (Τους θυμάστε;) Ντεκόρ για να προσδώσει βαρύτητα στην αντεπίθεση του Πάνου Καμμένου, μετά τις αποκαλύψεις εις βάρος του. Ηταν ένα tableau, που λένε οι γαλλόφωνοι, όπως λ.χ. οι μουσαμάδες με τα εκδοτήρια εισιτηρίων στα αλησμόνητα εγκαίνια του Τσίπρα. Με τη διαφορά ότι ήταν ένα tableau vivant.

  • Η επίδειξη πολιτικής δύναμης ήταν η πρόθεση της «νεκρανάστασης», αλλά το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο: έδειξε τον φόβο, αν όχι τον πανικό του πρώην συγκυβερνήτη του Αλέξη Τσίπρα, αφού οι ΑΝΕΛ δεν περιλαμβάνονται καν στις μετρήσεις, είναι ένα κόμμα-σφραγίδα.
  • Τη διαπίστωση αυτή ενισχύει και το εγκώμιο στον Τσίπρα, με το οποίο ο Καμμένος ξεκίνησε τη συνέντευξη Τύπου. Ο σκοπός τού εγκωμίου ήταν η έκκληση προς τον Τσίπρα να μην τον αφήσει μοναχό του, εκεί έξω στο σκοτεινό δάσος, δεδομένου ότι υπάρχουν φωνές ισχυρών παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ που τον απεχθάνονται.
  • Για τον ίδιο λόγο, παρέδωσε με τόση ευκολία τον εξάδελφο Δημήτρη Καμμένο, στην πυρά, παραδεχόμενος ότι αυτός ήταν ο βουλευτής με τις παράνομες διασυνδέσεις.

Σοκ και δέος

Ο τίτλος στην ιστοσελίδα ήταν δυνατός: «Σγουρός: χέρι-χέρι Πατούλης και Δούρου για τη μαρίνα Βουλιαγμένης». Και λοιπόν; Το σκανδαλώδες θα ήταν αν είχαμε «Σγουρός: χέρι-χέρι Πατούλης και Δούρου στη μαρίνα Βουλιαγμένης»!

  • Το φαντάζεστε ως σκηνή, με φόντο το ηλιοβασίλεμα; Και τι ειρωνεία, πέραν της φρίκης, όταν η εκπάγλου καλλονής σύζυγος του περιφερειάρχη ονομάζεται Μαρίνα…

Για περισσότερη αρθρογραφία, γίνετε συνδρομητής στην έντυπη Καθημερινή.


Η εικόνα ίσως περιέχει: 3 άτομα, κείμενο που λέει "Μάζεψέ τον έχει κάνει ρεζίλι την Αθήνα κι εμένα. Από μικρό τον ζήλευες, κοίτα τα δικά σου ρεζιλίκια κι άσε το παιδί ήσυχο."


  • Κ.Π: – Σκληρό το κείμενο που ακολουθεί. Προσωπικά το θεώρησα απαραίτητο μήπως και σώσει κάποια ζωή.

Είναι απίστευτος ο πόνος με τον οποίο έχεις να παλέψεις ζώντας την υπόλοιπη ζωή σου αφού έχεις χάσει με τραγικό τρόπο δύο αγαπημένα σου πρόσωπα απο ηλίθια τροχαία που προξένησαν κάποιοι ανεγκέφαλοι κάγκουρες. Σύζυγο (πολύ νέο) & αργότερα τη μητέρα μου.

  • Το χειρότερο είναι να τους βλέπεις διαλυμένους, να προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε απίστευτους πόνους, να δίνουν μάχη για μια ανάσα, να μη λειτουργεί τίποτε αλλά η ψυχή να αρνείται να παραδοθεί, ενώ γνωρίζεις ότι είναι θέμα χρόνου να καταλήξουν… και καταλήγουν. Για ένα διάστημα τουλάχιστον “καταλήγεις” κι εσύ μαζί τους. Αν δεν σαλταρεις δια παντός.

Spark D’Ark στο Τουίτερ:
Η δουλειά μου είναι ιατρός και έχω κάνει χειρουργική ειδικότητα. Στην Ελληνική πραγματικότητα της επαρχίας αυτό σημαίνει ότι έχω ξεκινήσει με γενική χειρουργική που για τα μικρά επαρχιακά νοσοκομεία σημαίνει εφημερία ΤΟΜΕΑ στα ΤΕΠ. Θα σας πω εγώ τα τροχαία όπως τα έχω ζήσει…

  • Παρασκευή & Σάββατο βράδυ ήταν οι ώρες των τροχαίων. Παρασκευή μεσημέρι διώχναμε όσους μπορούσαμε με εξιτήριο γιατί ήταν ΝΟΜΟΣ ότι θα ‘ρθουν τροχαία και το μόνο που ελπίζαμε ήταν να μην έρθουν νεκροί.

Σε ένα μικρό νοσοκομείο, όπου ξέρεις ότι αν βρεθεί κρεββάτι στην ΜΕΘ είναι ώρες διακομιδής μακριά και αυτό αφού πλακωθείς γιατί ΔΕΝ υπάρχουν άδεια κρεβάτια &έπρεπε να βρίζεσαι με έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις για να βγάλει από το κρεβάτι της ΜΕΘ ένα παππούδι με εγκεφαλικό για να δεχτεί το πιτσιρίκι που στούκαρε σε κόντρες ή τον μεθυσμένο που έφυγε στη στροφή.

  • Θα σας τα πω σαν χειρουργός στο ΤΕΠ όπως τα έχω ζήσει. Έχω δει τα πάντα. Αίματα παντού. Σπασμένα και ανοιχτά κεφάλια, σπασμένο κάθε κόκκαλο που μπορείτε να φανταστείτε. Πράγματα που θα σόκαραν για μια ζωή τον κάθε άσχετο που θα τα έβλεπε ξαφνικά και δεν θα το ξεπερνούσε ποτέ…

Αυτά μετά από ένα ορισμένο σημείο τα ξεπερνάς.Τα κοιτάς και υπολογίζεις πιθανότητες επιβίωσης και αρχίζεις να παλεύεις με τον χρόνο για να τον σταθεροποιήσεις να του δώσεις μία ευκαιρία. Γίνεται αντανακλαστικό το να βλέπεις κάποιον κομμάτια και να αρχίζεις να λες ποιημα τι πρέπει να κάνεις.

  • Ξέρετε τι είναι το πιο τρομακτικό από όλα;

Όταν έχεις ένα πιτσιρίκι μπροστά σου και είναι νεκρό γιατί όσα και αν έχεις διαβάσει, όσα και αν προσπάθησες, πέθανε και δεν έχεις στοιχεία, δεν ξέρεις τίποτα και φωνάζεις 1-1 όλους όσους είναι στο μικρό νοσοκομείο να δεις αν τον ξέρει κάποιος, αν τον αναγνωρίζει… και να έρχονται, όπως έρχονται κάθε φορά, με σφιγμένα δόντια, ελπίζοντας κάθε ένας χωριστά να μην τον αναγνωρίσει.. μέχρι που κάποιος τον αναγνωρίζει και πρέπει να πάρει τηλέφωνο.. και ποτέ δεν λέμε από το τηλέφωνο ότι ο άνθρωπος είναι ήδη νεκρός, λέμε ότι είναι στο νοσοκομείο και πρέπει να έρθουν.

  • Και πάντοτε το καταλαβαίνουν και ουρλιάζουν έξω από μια κλειστή πόρτα… και λένε.. αφήστε με να τον προλάβω ζωντανό να του πω αντίο.. και εσύ είσαι πίσω από την πόρτα και ήδη ξέρεις ότι δεν πρόλαβαν και δεν μπορεί να κάνεις τίποτα.. όσα χρόνια και αν έχεις διαβάσει, όσο και αν προσπάθησες..
  • όσο και αν προσπάθησαν όλοι… έχεις ένα πιτσιρίκι με το παπί χωρίς κράνος, έχεις έναν δίμετρο με μία γαμάτη μηχανή, έχεις έναν μεθυσμένο που γλεντούσε και πίστευε ότι μπορούσε να οδηγήσει πίσω…και είναι εκεί… και οι δικοί του ουρλιάζουν έξω…
  • και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.. γιατί κάθε ένας από αυτούς τους αγνώστους που ακόμα δεν έχεις όλα τα στοιχεία να συμπληρώσεις το πιστοποιητικό θανάτου, είχε όνομα, είχε οικογένεια, είχε ζωή να ζήσει, πράγματα που δεν πρόλαβε να ζήσει.

Και δεν θα τα ζήσει ποτέ γιατί είτε ο ίδιος έκανε κάποια μαλακία, είτε γιατί κάποιος άλλος έκανε την μαλακία και την πλήρωσε αυτός… έχω δει 15χρονο, να το έχει χτυπήσει μηχανάκι, να λέμε την γλίτωσε με ένα κατάγμα.. και να αρχίζει ξαφνικά να λέει μαλακίες που σήμαινε εγκεφαλική βλάβη και να το χάνουμε μέσα από τα χέρια μας… το 15χρονο πήγαινε με την τσάντα του στο σχολείο και το χτύπησε ένα μηχανάκι από απροσεξία… και το 15χρονο πέθανε λίγο αργότερα…

  • έλα και πες το εσύ στον γονιό που το έστελνε στο σχολείο τα πώς και τα γιατί… και ξέρετε τι φοβόμαστε περισσότερο από όλα… ότι κάποια στιγμή στα ΤΕΠ θα έρθει κάποιος δικός μας και δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα… και έχει συμβεί σε συνάδελφο να τον φωνάξουν να διασωληνώσει σε τροχαίο.. και κατεβαίνει σούμπιτος να διασωληνώσει.. διασωληνώνει και λέει και ο δίπλα;

Η δίπλα είναι νεκρή του λένε, δεν γίνεται τίποτα.. και σηκώνει το σεντόνι… αυτός που διασωλήνωσε και έσωσε εκείνη την στιγμή ήταν αυτός που είχε προκαλέσει το τροχαίο… η νεκρή ήταν η γυναίκα του, που ερχόταν να του κάνει έκπληξη και πεθανε ακαριαια.

  • Μπορείτε να φανταστείτε το σοκ του; Η μηχανή και το αυτοκίνητο δεν είναι παιχνίδια. Σκοτώνουν. Και αν κάποιος το παίζει yolo και δεν καταλαβαίνει, ας σκεφτεί ότι μπορεί να μην πάει ο ίδιος σκαστός αλλά μπορεί να σκοτώσει κάποιον άλλον και μετά να πρέπει να ζήσει με αυτό.

Μακάρι κανείς να μην μάθει από ίδια εμπειρία τι είναι να χάσεις άνθρωπο σε τροχαίο. Δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου. Πριν 15 χρόνια μου έφεραν κομμάτια δικό μου άνθρωπο και έλεγα τα στοιχεία και μου λένε “Καλά μιλάει;” και τους λέω “τον ξέρω” και πήγαν να με βγάλουν σηκωτή έξω γιατί το να αντιμετωπίζεις δικό σου άνθρωπο σε τροχαίο και μάλιστα άνθρωπο που είναι σίγουρο ότι θα πεθάνει γιατί ό,τι και να κάνεις, το ξέρεις ότι δεν είναι αρκετό…

  • Είναι κάτι που σε σημαδεύει για μια ζωή… 15 χρόνια μετά και ακόμα μπορώ να πω κάθε στιγμή δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο.. έχω ξεχάσει χιλιάδες άλλα πράγματα αλλά όχι αυτό… το να είμαι εκεί και να μην μπορώ να κάνω τίποτα και να πεθαίνει μπροστά μου σε αφόρητους πόνους…
  • και ήταν ο καλύτερος οδηγός που έχω συναντήσει που είχε την ατυχία να του βγει κάθετα άλλος και να τον καρφώσει στην πόρτα του οδηγού… και αυτός είχε ξανασκοτώσει σε τροχαίο και του είχαν ξαναδώσει το δίπλωμα… και σκότωσε ξανά σε τροχαίο, δεύτερη φορά…
  • και όσα και αν ήξερα, όσα χρόνια και αν είχα διαβάσει, όσα 20αρια και αν είχα χτυπήσει, όσα και αν είχα προσπαθήσει, δεν είχαν κανένα νόημα γιατί δεν του είχε αφήσει ούτε ένα κόκκαλο που να μην του είχε σπάσει και να μην έχει διαλύσει όλα του τα όργανα και τον έβλεπα να πεθαίνει χωρίς να πάρει ούτε ανάσα και να παλεύει να πάρει ανάσα… και ήμουν με την στολή και όλα κομπλε.. και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα…
  • και μετά έπρεπε να συνεχίσω την εφημερία, όσο ήταν στον νεκροθάλαμο… και να ειδοποιήσω τους δικούς του, να μην τον περιμένουν γιατί ήταν ήδη νεκρός… και θεωρείτε ότι είναι μαγκιά να γκαζώνετε…

Εκεί που δούλευα.. πιο πέρα ήταν ένα σκυλάδικο… στο σκυλάδικο είχε μία απότομη στροφή και πάνω σε αυτή είχε μία ελιά… εκεί καρφώνονταν και σκοτώνονταν ΚΑΘΕ σαββατοκυριακο τουλάχιστον ένας μεθυσμένος φεύγοντας ντίρλα από το ξενυχτάδικο. Όλοι το ξέρανε ότι καρφώνονταν στην ελιά και πάντα ήταν η κόντρα ποιος θα πάρει την στροφή ντίρλα με την μεγαλύτερη ταχύτητα.

  • Το ήξερα ότι πέθαινε κόσμος και παρόλα αυτά αυτή η γαμημένη ελιά ήταν η κόντρα κάθε μεθυσμένου κάγκουρα… και ΚΑΘΕ σαββατοκυριακο είχαμε τουλάχιστον έναν νεκρό εκεί.. και συνέχιζαν… το πώς συνέχιζαν δεν το κατάλαβα ποτέ αλλά ήταν γεγονός, νομοτέλεια των ΤΕΠ ότι κάποιος ντίρλα θα πέθαινε ξανά και ξανά…

Εχω πάει ώρες διακομιδές για ένα κρεββάτι ΜΕΘ αφού έχουμε βριστεί για ώρες για να μας δώσουν το κρεββάτι γιατί δεν έχουμε… για να κερδίσει κάποιος χρόνο έστω και αν είναι για να του πουν αντίο οι δικοί του… έχω κάνει με άνθρωπο διακομιδές και ήταν εξαιρετικός οδηγός.

  • Αρραβωνιάζεται, ετοιμάζει το σπίτι για το γάμο και πάει με την μέλλουσα γυναίκα του να διαλέξουν κάτι για το σπίτι.. και τους πετάγεται ένας γκαζωτός από το αντίθετο ρεύμα και τους κάνει χαλκομανία.. και πάει ασθενοφόρο πάλι με αγνώστων στοιχείων οδηγία να τους πάρει… και δεν αναγνωρίζονταν..
  • και όπως προσπαθουν να τους ανασύρουν.. αναγνωρίζουν οι διασώστες τα παπούτσια του, που ήταν χαρακτηριστικά και ιδιαίτερο μοντέλο και συνειδητοποιούν ότι μαζεύουν νεκρό τον συνάδελφό τους… γιατί μέρα μεσημέρι ο γκαζιάρης πέρασε στο αντίθετο ρεύμα & τους σκοτωσε.

Φανταστείτε ότι είστε στον πόλεμο. αυτό είναι τα τροχαία. ένας πόλεμος που ενώ σας τον λένε όλοι, αρνείστε να το πιστέψετε γιατί πιστεύετε ότι αυτά συμβαίνουν στους άλλους… είχα συνάδελφο που ήταν στο τροχαίο στα Τέμπη με τα παιδιά.. χρόνια μετά & δεν το είχε ξεπεράσει ότι είχε ζήσει με τα παιδιά που έφερναν το ένα πίσω από το άλλο και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα…

  • Το τραγούδι με τον κουρσάρο πιθανώς να το έχετε ακούσει… ένας πρώην μου ήταν στην ομάδα αυτήν για την οποία γράφτηκε ο κουρσάρος… ένα μάτσο παιδιά με μηχανές που έκαναν κόντρες στην παραλιακή, παραβιάζοντας σκοπίμως κόκκινα φανάρια, παίζοντας την ζωή τους κορώνα-γράμματα…ο ίδιος από παρανοϊκή κωλοφαρδία δεν σκοτώθηκε αλλά ποτέ δεν μπορούσε να πει με ακρίβεια πόσους από τους φίλους του είδε να πεθαίνουν στην ασφαλτο γιατί προφανώς οι περισσότεροι σκοτώθηκαν σε αυτές τις κόντρες…

Μία μαλακία και μισή ήταν, που όσοι δεν σκοτώθηκαν εκεί στην άσφαλτο ή από την ηρωϊνη αν ήταν και χρήστες… έκοψαν κάθε σχέση για να μην θυμούνται τι έζησαν και τι είχαν δει με τα μάτια τους..& ποτέ δεν το ξεπέρασαν σαν τους στρατιώτες που δεν επιστρέφουν ποτέ από την μάχη… σκεφτείτε το…

  • θα έχετε ακούσει το τραγούδι του κουρσάρου.. είδατε ποτέ κάποιον να δίνει συνέντευξη οπουδήποτε και να λέει.. εγώ ήμουν στην ομάδα; ελάτε να σας τα πω;.. δεν σας έκανε ποτέ εντύπωση που κανένας από τους κουρσάρους δεν μίλησε για τις κόντρες;

Είναι γιατί από ένα σημείο & μετά δεν την πάλευε το μυαλό τους με το ότι έβλεπαν τον ένα μετά τον άλλον τους φίλους τους να πεθαίνουν πάνω στην άσφαλτο και να μην μπορούν να κάνουν τίποτα… αυτές είναι οι πραγματικές κόντρες του κουρσάρου όχι τα καγκουρικα του σινεμά που βλέπετε.