Το κυριακάτικο ημερολόγιο του μικρομέτοχου (4.10.2020)

Η Αριστερά θυμάται πως τα μνημεία είναι βασικό χαρακτηριστικό ταυτότητας λαών και χωρών σπανιότατα, σχεδόν ποτέ για να είμαστε ακριβείς. Εκτός, βεβαίως, αν πρόκειται για τις ανύπαρκτες αρχαιότητες στο Ελληνικό, όπου εντοπίσθηκαν σε μόλις 300 στρέμματα από τα 3.000 που ήθελε να κηρύξει. Ή για τα πολύπαθα αρχαία του σταθμού Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, για τα οποία περιμένουμε ακόμα μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, ώστε να μη μετακινηθούν και επανατοποθετηθούν, αλλά να γίνουν όλα με τις αρχαιότητες κρεμασμένες σε «χαλαρά» εδάφη. Τότε, υπάρχουν.

• Έτσι,  ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε ξαφνικά πως υπάρχει η Ακρόπολη. Από τον χειμώνα του 2015 μέχρι το καλοκαίρι του 2019 η κυβέρνησή του δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στον Ιερό Βράχο που λέει ο λόγος.

Αρχαιοφύλακες τραυματίστηκαν επειδή δεν λειτουργούσε η αντικεραυνική προστασία, χιλιάδες μέτρα καλωδίων  σέρνονταν παντού, με κίνδυνο να πάθει κάποιος, εργαζόμενος ή επισκέπτης, ηλεκτροπληξία, ο συνωστισμός στα Προπύλαια ενείχε θανατηφόρους κινδύνους αλλά από μέτρα τίποτα, ο φωτισμός αλλοιωνόταν γιατί καίγονταν ή κλέβονταν λάμπες που δεν τις αντικαθιστούσαν.

• Τέλος, για να κλείσω τον κατάλογο εδώ, το τραγικό αναβατόριο, με το οποίο μεταφέρονταν στην κορυφή εμποδιζόμενα άτομα ήταν εκτός λειτουργίας μήνες ολόκληρους, χωρίς κανείς να νοιαστεί. Και ξανά, και ξανά, και ξανά.

Ύστερα από μια τετραετία με τόσο εξαίρετες επιδόσεις στη διακυβέρνηση, έρχεται, λοιπόν, η τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία και δηλώνει: «Ο νέος φωτισμός της Ακρόπολης, όσο λαμπρός κι αν είναι, δεν μπορεί να αντισταθμίσει την περιφρόνηση που δείχνει η κυβέρνηση για την πολιτιστική κληρονομιά και την αυτοακύρωση του υπουργείου Πολιτισμού από τον θεσμικό του ρόλο για την προστασία της». Ωραία λόγια. (Και ας ξεχνά η κυρία τομεάρχης τα πανό της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ να κρέμονται- κακώς-  από τα αρχαία τείχη). Αν είχαν και ουσία ή αντίκρισμα, θα ήταν ακόμα καλύτερα, αλλά για την αξιωματική αντιπολίτευση μιλάμε.

• Ο λαϊκισμός (όπως και η φτώχεια, όχι απλώς ποσοστών, ιδεών κυρίως) φέρνει γκρίνια και η γκρίνια, μίρλα. Να στέλνει η Ελλάδα μια υπέροχη εικόνα λαμπρότητας και υψηλής αισθητικής στα πέρατα του κόσμου και εδώ να προσπαθούμε να σπιλώσουμε τα πάντα, να τα σύρουμε στη λάσπη. Θεώρησαν περιττό να κοιτάξουν τα  διδάγματα της Ιστορίας. Ας τα δούμε εμείς:

Ούτε τριάντα χρόνια ύστερα από την μεγαλειώδη νίκη των Ελλήνων κατά των Περσών, ο Περικλής συνέλαβε το θαυμαστό σχέδιο για μεγάλα έργα στην Αθήνα. Είχαν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και η πόλις- κράτος και η κοινωνία. Όμως, εκείνος ήθελε να τονώσει το φρόνημα, το πνεύμα των Αθηναίων.

• Από το 450 π.Χ. ξεκίνησαν τα σχέδια και, με διαλείμματα λόγω του Πελοποννησιακού πολέμου, τα έργα ολοκληρώθηκαν το 405. Πολύ πριν, είχε ολοκληρωθεί το μεγάλο οικοδομικό πρόγραμμα στην Ακρόπολη των Αθηνών, με τον πόλεμο να σταματά ή και να αφήνει ημιτελή κάποια έργα. Διαμορφώθηκε λοιπόν μια νέα αισθητική και αναπτύχθηκαν δυναμικά οι τεχνοτροπικές τάσεις, καλό για την κοινωνία και- δεν το ήξεραν τότε- για την οικουμένη.

Ο Παρθενώνας ανεγέρθηκε από το 447 έως το 432 π.Χ. με πολλαπλούς απολογισμούς από ειδικές οικονομικές επιτροπές, τις οποίες όριζε η Εκκλησία του Δήμου. Τα Προπύλαια κατασκευάστηκαν στα έτη 437- 432 και κατόπιν οι εργασίες σταμάτησαν λόγω του Πελοποννησιακού πολέμου που ξέσπασε την επόμενη χρονιά. Ισως γι? αυτό τον λόγο, μάλιστα, το μνημείο έμεινε ημιτελές, καθώς δεν ολοκληρώθηκε ποτέ η νότια πτέρυγα.

• Το Ερέχθειο γνώρισε αναβολή στα προγράμματά του λόγω του πολέμου, αλλά οι εργασίες επαναλήφθηκαν μετά την ειρήνη του Νικία (421 π.Χ.) και στα ενδιάμεσα ειρηνικά χρόνια. Το Ερέχθειο ολοκληρώθηκε το  406, που σημαίνει πως η οικοδόμηση συνεχίστηκε σε διαλείμματα του πολέμου ενώ η Αθηνά Νίκη, που ήταν προχωρημένη, κτίσθηκε από το 426 έως το 421. Μέσα στον πόλεμο δηλαδή, προφανώς σε περιόδους που η Αθήνα δεν ήταν τόσο πιεσμένη.

Η Αθήνα απέκτησε επίσης και άλλα σημαντικά κτίρια εκτός από αυτά του Ιερού Βράχου.  Όπως όλα δείχνουν, ο Περικλής, ως δημοκρατικός άρχων, πίστευε στο Υψηλό και το Μεγάλο και δεν θεωρούσε πως η πόλη έπρεπε να παραμένει με ερείπια παντού. Ακόμα περισσότερο: ήθελε να δείξει το αληθινό πρόσωπο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και την δύναμή της.

• Αν λοιπόν οι πρόγονοί μας έπρατταν έτσι σε καιρούς πολέμου, τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Ρητορική η ερώτηση. Ας δούμε τα λόγια εργαζόμενης στην Ακρόπολη, που κατά τεκμήριο γνωρίζει καλύτερα:

«Η Ακρόπολη έπρεπε να φωτιστεί ξανά. Ο παλαιός φωτισμός είχε αλλοιωθεί…..είναι γεγονός. “Η Αθήνα, της βαθιάς οικονομικής και υγειονομικής κρίσης “η Ελλάδα με τα προβλήματά της (κανείς δεν τα αμφισβητεί) έδειξε ότι τιμά το πιο σπουδαίο μνημείο της.»

• Οσο για τις γκρίνιες περί της χορηγίας του Ιδρύματος Ωνάση στον φωτισμό (όπως και στην αντικατάσταση του αναβατορίου με έναν σύγχρονο ανελκυστήρα πλαγιάς), είναι εκτός κάθε συζήτησης. Αν δεν θέλουν κάποιοι να χρηματοδοτούν έργα τέτοιας σημασίας τα ιδρύματα, δεν το θέλουν για ιδεοληπτικούς λόγους. Και τέλος πάντων, ας έβαζαν το χέρι στην τσέπη και ας πρόσφεραν έστω ένα λεπτό του ευρώ για κάτι ανάλογο. Τόσο απλό. Τόσο ανέφικτο.

Δεν θα πως για τα δήθεν κρούσματα covid στην Ακρόπολη με την οποία κάθε πικραμένος προσπάθησε να σκιάσει την τελετή νέου φωτισμού. Δεν είναι δυο είναι τρία, γιατί να είναι τρία, πόσα να είναι;

• Σωματεία έβγαλαν μέχρι και ανακοινώσεις για ανύπαρκτα κρούσματα, εσωτερικά έγγραφα που διέρρευσαν (έλεος!) για τρία κρούσματα και προφητείες για επικείμενο κλείσιμο του αρχαιολογικού χώρου λόγω κορονοϊού, ούτε που έφτασαν στην κοινωνία. Η αλήθεια;

Στην Ακρόπολη υπήρξε ένα κρούσμα σε εργαζόμενο της Υπηρεσίας Συντηρήσεως (ΥΣΜΑ) και κανένα, (0) σε φύλακα. Έγιναν πολλά τεστ, και επαναλήφθηκαν σε κάποιους που έπρεπε. Όλα ήταν αρνητικά. Όσο και η διάθεση διαφόρων, που στερούνται σοβαρότητας.