Το απογευματινό σημειωματάριο του μικρομέτοχου (Παρασκευή 10 Ιουλίου 2020)

Η  καινοτομία την οποία εισάγει το νομοσχέδιο για τις δημόσιες συναθροίσεις είναι ότι, με τη θέσπιση του κατά τον νόμο «οργανωτή» της συνάθροισης, ανατίθεται, επιτέλους, η ευθύνη για τυχόν καταστροφές και βανδαλισμούς σε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο. Παύει, δηλαδή, το καθεστώς της καθιερωμένης και, υποτίθεται, δημοκρατικής ανευθυνότητας για τις καταστροφές σε ιδιωτική και δημόσια περιουσία, που επί χρόνια αποτελούσε στοιχείο της περιλάλητης ελληνικής «ιδιαιτερότητας», όπως ονομάζουμε τη γραφικότητα όταν μας αφορά προσωπικά. Καινοτομία για εμάς, διότι στις πολιτισμένες χώρες του εξωτερικού κάτι τέτοιο ήταν απλώς ανήκουστο.

Πολύ φυσικό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να διαφωνεί με τη ρύθμιση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι που εισάγει το νομοσχέδιο. Το αντίθετο θα ήταν το αφύσικο, αφού ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ στις ταραχές από το 2008 μέχρι το 2015 ήταν αυτός του οργανωτή, η δε προστασία με την οποία περιέβαλλε τους αναρχικούς, κατά το διάστημα της διακυβέρνησης της χώρας από αυτούς, περιβόητη. Αναμενόμενο, λοιπόν, οι Σκουρλέτης και Κατρούγκαλος να δηλώνουν προκλητικά ότι ο νόμος δεν θα εφαρμοσθεί από αυτούς. Η ασυδοσία είναι το φυσικό περιβάλλον τους.

Ολα αυτά τα καταλαβαίνω, παρότι δεν συμπάσχω καθόλου με την πλευρά που τα εκφράζει. Εκεί που όμως μένω άναυδος να απορώ με την εξωπραγματική αισιοδοξία του είναι όταν ακούω τον Γεώργιο Κατρούγκαλο (που άφησε ξανά τις μπούκλες του να μεγαλώσουν και μαζί τους τη γοητεία του) να δηλώνει ότι «η επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει τον νόμο». Αξιοθαύμαστο, ομολογουμένως, ότι ο Κατρούγκαλος μπορεί να φαντάζεται την επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ! Δεν είναι;

Κοιτούσα την πιο πρόσφατη δημοσκόπηση, τα ευρήματα της οποίας είναι συντριπτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ: το 56% κρίνει ότι η χώρα προχωρεί στη σωστή κατεύθυνση, θετικά κρίνουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το έργο της κυβέρνησης στον πρώτο χρόνο της το 65% και το 62% των ερωτηθέντων. Στη δε καταλληλότητα για την πρωθυπουργία, ο Κυριάκος υπερτερεί του Αλέξη με 51,5% έναντι 19,2%.

Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, όμως, είναι η καταγραφή της κοινής γνώμης ως προς το σκάνδαλο της λεγόμενης δρακογενιάς ή, σωστότερα, της βλακογενιάς. (Διότι, αν έχεις γεννηθεί μετά τη Μεταπολίτευση, αλλά έχεις τη νοοτροπία του ηττημένου μπολσεβίκου, δράκος δεν είσαι…) Το 60% πιστεύει ότι η προηγούμενη κυβέρνηση αξιοποίησε το σκάνδαλο Novartis για να στοχοποιήσει πολιτικούς αντιπάλους· το 58% θεωρεί ότι υπήρχε παραδικαστικό, παρακρατικό κύκλωμα· το 57% κρίνει ότι ο Τσίπρας έχει την προσωπική πολιτική ευθύνη· και το 76% θεωρεί ότι η υπόθεση πρέπει να φτάσει μέχρι τέλους με την απονομή αστικών, ποινικών ή πολιτικών ευθυνών.

Παρ’ όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ περιχαρακώνεται σε ένα ψεύδος που απευθύνεται μόνο σε αυτούς τους ίδιους. Καταγγέλλουν αφ’ υψηλού τον βούρκο και τη δυσωδία, όταν τα περιττώματα είναι τα δικά τους. Οι καταγγελίες κατά του Νίκου Παππά είναι «δυσφημιστική εκστρατεία» και «δολοφονία χαρακτήρα», ενώ οι καταγγέλλοντες είναι «μαφία». Εν ολίγοις, όλα αυτά προφανώς δεν έχουν σκοπό να πείσουν τους τρίτους, αλλά να συσπειρώσουν τη φυλλορροούσα βάση τους. Στην πραγματικότητα, πάντως, υποχωρούν κάνοντας όσο περισσότερο θόρυβο μπορούν, για να σκεπάσουν τον πανικό τους. Είναι η κλασική συμπεριφορά απατεώνα, όταν αντιμετωπίζει μια κατηγορία που είναι αληθινή: εξεγείρεται κατά του κατηγόρου του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χειμώνας θα είναι δύσκολος, λόγω των μειωμένων προσόδων από τον τουρισμό· δεν θα είναι όμως «Winter of Discontent», όπως στη Βρετανία το 1978-79. Επιπλέον, στο σενάριο της ταινίας υπάρχει και το ιππικό, που αργά ή γρήγορα έρχεται, δηλαδή οι ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις. Θέλω να πω με όλα αυτά ότι πρέπει να πιστεύει κάποιος στα θαύματα, με την κλασική έννοια που έχει ο όρος στα παραμύθια και στις θρησκείες, ώστε να μπορεί να μιλήσει από τώρα, με τις παρούσες συνθήκες κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ, για την επόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτός ο άνθρωπος υπάρχει και είναι ο Κατρούγκαλος, ο οποίος δηλώνει κομμουνιστής, δηλαδή πιστεύει στα θαύματα. Του αρμόζει μια ωραία φράση που βρήκα στον Θουκυδίδη, ξαναδιαβάζοντας τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Είναι από τον διάλογο των Μηλίων με τους Αθηναίους και την αποδίδει στους τελευταίους: «Μακαρίσαντες υμών το απειρόκακον ου ζηλούμεν το άφρον». Ομοίως και εγώ θαυμάζω την αφέλειά του, αλλ’ όχι την ανοησία του.

Πού χάθηκε;

Κάποτε ήταν πρώτη μούρη στα περισσότερα κανάλια. Ηταν ο αγαπημένος τους, καθώς ήταν σχεδόν ο μόνος και πάντα πρόθυμος να μιλήσει από την πλευρά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ηταν και ιδιαιτέρως φιλικός. Μετά την πρώτη συνέντευξη, θυμάμαι, περνούσε κατευθείαν στον ενικό, προσφωνούσε τους δημοσιογράφους με το μικρό τους όνομα κι εκείνοι κολακεύονταν.

Ο Δημήτρης Καμμένος, υφυπουργός των δύο ημερών, προεδρικός εξάδελφος, βουλευτής των ΑΝΕΛ αρχικά και μετέπειτα ανεξάρτητος, είχε μόνιμο στασίδι στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Τα λάτρευε και τον λάτρευαν.

Τώρα πού εξαφανίστηκε, όταν μάλιστα κατηγορείται –και τον κατονομάζει ευθέως ο εξάδελφος πρόεδρος– για σχέσεις με κυκλώματα της νύχτας; Πώς δεν αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει, όταν αποκαλύπτεται η εμπλοκή του σε τέτοιες απεχθείς καταστάσεις; Περίεργο…