Θα βγουν τα ψάρια στη στεριά;

Εχει πλάκα – μαύρη πλάκα – να θυμηθούμε όσα μας πάθιαζαν μερικές δεκαετίες πριν

«Πώς θα ‘ναι αλήθεια ο κόσμος ο δικός σου; Η φαντασία δεν φτάνει να τον δω…» τραγουδούσε το 1979 ο Ακης Πάνου στο νεογέννητο παιδάκι του. Σοβαρός ως λαϊκός καλλιτέχνης ομολογούσε την άγνοιά του.

  • Σαράντα δύο χρόνια αργότερα, το μέλλον δείχνει ήδη παρόν. Οι βασικές γραμμές του μοιάζει να έχουν ανεξίτηλα χαραχτεί. Δεν χρειάζεται να έχεις την ενορατικότητα του Ιούλιου Βερν, του Ισαάκ Ασίμοφ για να εικάσεις με φαινομενική ασφάλεια τι θα απασχολεί, τι θα απειλεί κυρίως όσους θα δουν τον 22ο αιώνα να ανατέλλει.

Τα συμπτώματα της κλιματικής αλλαγής γίνονται πλέον αντιληπτά στον καθένα. Ακόμα και αν αποστρέφεις τα μάτια από τις ζοφερές ειδήσεις για τον καύσωνα στη Σιβηρία και τις χιονοθύελλες στη Βραζιλία και την άσβεστη φωτιά στον Αμαζόνιο…

  • Ακόμα και αν έχεις την τύχη να παραθερίζεις σε κάποια ειδυλλιακή παραλία, σε απόσταση ασφαλείας από τα σαρανταπεντάρια του θερμόμετρου, τις πύρινες γλώσσες που απανθρακώνουν σπίτια, ζώα και πευκώνες, τη σταχτοβροχή που έπεσε στην Αττική και τρύπωσε στα πνευμόνια των ανθρώπων… Αρκεί να κάνεις μια βουτιά για να διαπιστώσεις πως το νερό είναι φέτος αφύσικα ζεστό. Σάμπως κάποιος να ξέχασε τον θερμοσίφωνα σε Αιγαίο και σε Ιόνιο αναμμένο.

Στην αρχή – κρυουλιάρα ούσα – χαίρεσαι, «γυφτοπούλα στο χαμάμ και εγώ πληρώνω μπιρ ταμάμ!» λικνίζεσαι σαν γοργόνα τσιφτετελού – η διπλανή λουόμενη σε κοιτάει στραβά, στην πολιτικώς ορθή κοινωνία μας η λέξη «γυφτοπούλα» θα έπρεπε να έχει απαγορευτεί, είτε απ’ τα χείλη της Γλυκερίας βγαίνει είτε απ’ την πένα του Παπαδιαμάντη…

  • Βαθμηδόν θορυβείσαι. Ιδίως όταν ο οικοδεσπότης σου σού αναφέρει ότι η παραλία φέτος διπλασιάστηκε σε πλάτος κι έτσι όλες οι ξαπλώστρες και οι ομπρέλες χωράνε και ας τηρούνται οι υγειονομικώς επιβεβλημένες αποστάσεις. «Μα τι συμβαίνει;» αναρωτιέσαι. «Εξατμίζεται η θάλασσα;».

Στον νου σου έρχεται ο τίτλος του Μιχάλη Κακογιάννη «Οταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά», η πρώτη ίσως περιβαλλοντολογική δυστοπία στην ιστορία του κινηματογράφου, η οποία απέτυχε παταγωδώς στα ταμεία, οι θεατές το 1966 ούτε καν καταλάβαιναν τι κώδωνα έκρουε ο σκηνοθέτης. «Θα βγουν τα ψάρια στη στεριά;» σε πιάνει ρίγος. «Κι εμείς πού θα βουτήξουμε, πού θα χωθούμε για να αποφύγουμε τις επερχόμενες πανδημίες;».

  • Με τη θριαμβευτική αναγγελία του εμβολίου είχες πιστέψει ότι ο πόλεμος κερδήθηκε. Πού να ‘ξερες ότι ο κύριος Covid-19 θα έπαιζε μεταλλασσόμενος κατενάτσιο, θα επιχειρούσε ξαφνικές αντεπιθέσεις με τους αντιεμβολιαστές να λειτουργούν ως πέμπτη φάλαγγά του;

Οι επαΐοντες είναι πλέον κατηγορηματικοί. Με τον μικροσκοπικό προοργανισμό που μας άλλαξε τον αδόξαστο δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα ή σύντομα.

  • Κι αν τελικά τον δαμάσουμε κι αν μάθουμε να θεραπεύουμε και τα post-Covid συνδρομα, σειρά θα έχουν άλλοι ιοί, πανάρχαιοι, οι οποίοι θα απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα καθώς θα λιώνουν οι πάγοι των πόλων. Μπλέξαμε…

Εχει πλάκα – μαύρη πλάκα – να θυμηθούμε όσα μας πάθιαζαν μερικές δεκαετίες πριν. Τον Ψυχρό Πόλεμο. Το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού ολέθρου. Τις πετρελαϊκές κρίσεις. Τα αμερικανοκίνητα ή τα σοβιετοκίνητα πραξικοπήματα. Η Κίνα τότε φάνταζε άλλος πλανήτης, γοήτευε.

  • Οι ευρωπαίοι διανοοούμενοι εντρυφούσαν στο κόκκινο βιβλιαράκι, επέχαιραν για την Πολιτιστική και αργότερα για την Ιρανική Επανάσταση, έβρισκαν τη σκέψη του Μάο εμπνευσμένη και τους μουλάδες προτιμότερους από τον Σάχη. Λέτε να πέφτουμε κι εμείς τόσο έξω;

Να αποδειχθούν, στη στροφή του δρόμου, οι εκτιμήσεις και οι τρόμοι και οι ελπίδες μας άστοχοι, έωλοι; Λέτε τα παιδιά, τα εγγόνια μας να γελάνε με την αφέλειά μας, με την ανικανότητα μας να αντιληφθούμε προς τα πού πάει το γαλάζιο διαστημόπλοιο με τα επτάμισι δισεκατομμύρια επιβάτες, ο πλανήτης Γη;

  • «Από αλλού να το περιμένεις κι από αλλού να σου ‘ρχεται. Αυτή είναι η μοίρα όλων σας ανεξαιρέτως, ακόμα και των πιο σοφών» λέει ένας σπουργίτης-προφήτης σε ένα μυθιστόρημα. «Αυτός και μόνον ο χρησμός θα έπρεπε να σας δίνεται. Μα πώς θα τον αντέχατε;».

https://www.in.gr/2021/08/08/apopsi/tha-vgoun-ta-psaria-sti-steria/