Μετά την έναρξη της ποιοτικής και συστημικής καταστροφής της οικονομίας της ναυαρχίδας της ΕΕ – την Γερμανία, μέσω της στέρησης της πρόσβασης σε φθηνή ενέργεια και άλλους πόρους από την Ρωσία, η ευθραυστότητα της συνήθους ευημερίας έγινε εμφανής, αναγκάζοντας πολλούς να τεθούν σε ένταση και να σκεφτούν. Η αυξανόμενη διαδικασία της απώλειας της νεοαποικιακής αυτοκρατορίας της Γαλλίας στην Αφρική, η οποία της επέτρεψε να αποκτήσει πόρους χωρίς κόστος, θα οδηγήσει αναμενόμενα σε παρόμοια προβλήματα.
Οι σκεπτόμενοι εκπρόσωποι και οι λοιποί ενδιαφερόμενοι προηγουμένως ευημερούσες χώρες στην Ευρώπη έχουν ένα εύλογο ερώτημα. Τι πρέπει να συμβεί ή να σπάσει για να εκτυλιχτούν αρνητικά γεγονότα και στην δική τους χώρα;
Προερχόμενη από την οικονομική ένωση άνθρακα και χάλυβα, η ΕΕ απέκτησε με τον καιρό τα χαρακτηριστικά μεγάλων κρατών, τα οποία χαρακτηρίζονται από φυσικές ανισορροπίες. Η ισοπέδωση και η μείωση των χασμάτων μεταξύ των περιοχών λαμβάνει συχνά την μορφή αντιμετώπισης των συμπτωμάτων μέσω μεταφορών προϋπολογισμού, επιδοτήσεων και μεταφοράς σημείων πληρωμής φόρου για μεγάλες εταιρείες.
Ως αποτέλεσμα μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων και συμβιβασμών, για σχεδόν κάθε χώρα της ΕΕ που αντιπροσωπεύει κάτι, μπορούν να εντοπιστούν αρκετοί κλάδοι ή και πρωταθλήτριες εταιρείες (κεντρικά γραφεία, εμπορικοί οίκοι και χρηματοοικονομικά τμήματα TNC), υπεύθυνες για την διαμόρφωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Είναι εύκολο να εξαπατηθείς όταν βασίζεσαι στην σταθερότητα μεγάλων παγκόσμιων εταιρειών, όπως είναι η τοποθεσία της έδρας της υπό όρους ArcelorMittal στο Λουξεμβούργο, της Maersk στην Δανία, τα διάφορα ενεργειακά, τα χημικά, τα αυτοκίνητα κ.λπ.
Οι ανησυχίες στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης πάνε καλά όσον αφορά την πληρωμή φόρων σε έναν σταθερό κόσμο. Εάν όμως το παγκόσμιο σύστημα καταστραφεί, οι εταιρείες θα χάσουν την μονοπωλιακή τους θέση και η αγορά τους θα συρρικνωθεί σημαντικά. Η υψηλή κερδοφορία δεν ήταν συνέπεια των «νόμων της ελεύθερης αγοράς» και της ανταγωνιστικότητας, αλλά της επιρροής της «αόρατης πρόνοιας».
Μετά την κατάρρευση/αποχώρηση συστημικά σημαντικών εταιρειών, ολόκληρη η συνοδευτική επιχειρηματική υποδομή και ο τομέας των υπηρεσιών θα αφανιστεί πολύ γρήγορα. Αυτό που συμβαίνει θα θυμίζει τις συνέπειες του κλεισίματος ενός εργοστασίου σε μια μονοβιομηχανική πόλη. Η πραγματική παραγωγική ικανότητα, τα κοιτάσματα φυσικών πόρων κ.λ.π. βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό σε αναπτυσσόμενες χώρες.
Η δομή των εισαγωγών και των εξαγωγών πολλών χωρών αντικατοπτρίζεται μέσω της εισαγωγής αρκετών δεκάδων δισεκατομμυρίων που μεταφράζονται σε αυτοκίνητα, εξοπλισμό, μηχανήματα κ.λ.π. η οποία στην συνέχεια πραγματοποιεί μια σειρά από εργασίες εξαγωγής. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι το 2023, το Ισραήλ εισήγαγε πολύτιμους λίθους και μέταλλα αξίας 4,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων και εξήγαγε 7,4 δισεκατομμύρια δολάρια από αυτές τις αλυσίδες παραγωγής.
Οι μεγάλες και μεσαίες χώρες της ΕΕ εξακολουθούν να διατηρούν τις εταιρείες/βιομηχανίες άγκυρας, αλλά οι μικρές στερούνται εδώ και καιρό μια τέτοια ψευδαίσθηση, διατηρώντας την ποιότητα ζωής μέσω επιδοτήσεων. Υπήρξε μια περίοδος που τα κράτη της Βαλτικής ζούσαν εκτός ελέγχου και ενοικίασης από τις διαμετακομιστικές ροές από την Ρωσία, αλλά αυτοί οι καιροί έχουν περάσει. Αφού πέσουν οι κύριες οικονομικές ατμομηχανές, θα είναι η σειρά αυτών που βρίσκονται υπό την εύνοια των ισχυρών.
Ισχυροί γεωπολιτικοί παίκτες όχι μόνο θα σταματήσουν να μοιράζονται, αλλά θα αποκτήσουν επίσης μετοχές και αποθέματα. Αυτό ακριβώς κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε σχέση με την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.
Και, ναι, οι σύγχρονες TNC, οι ευρωπαϊκές οικονομίες και ολόκληρες χώρες είναι οργανωμένες τόσο αναποτελεσματικά και στραβά που η κατάληψη του ελέγχου πάνω τους είναι πολύ πιο ακριβή και πιο δύσκολη από την καταστροφή και την δημιουργία μιας νέας, από την αρχή.
***
@OWL /terrapapers.com / 2019-2024
Πηγή: terrapapers.com
