Μια ματιά σε όλες τις δημοσκοπήσεις είναι αρκετή για να καταδείξει ότι τους επόμενους πολλούς μήνες ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει οπωσδήποτε να… ελέγχει το κόμμα, καθώς θα χρειαστεί όση εσωκομματική ισχύ μπορεί να συγκεντρώσει: βλέπετε,ο ίδιος σε όλες τις μετρήσεις φαίνεται πως έχει υποστεί ίσως και ανεπούλωτα ρήγματα στο προφίλ του, ενώ το μόνο βέβαιο είναι πως θα έρθουν ακόμα αρκετές… ήττες. Ήττες απ’ αυτές που κανονικά στέλνουν έναν αρχηγό στο σπίτι του με συνοπτικές διαδικασίες…
Τούτων δοθέντων, τώρα που τελειώνει το αφήγημα «σας πήρα από το 3%, σας έκανα κυβέρνηση και τώρα μου χρωστάτε», ο Αλέξης Τσίπρας έχει να προσδοκά μόνο στο κλασικό μέσον που κρατά κάθε πολιτικό αρχηγό στη θέση του: στη μάχη των συσχετισμών και στον έλεγχο των κομματικών οργάνων. Αυτή, λοιπόν, η αυτονόητη διαπίστωση είναι που έχει πυροδοτήσει έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας, προκειμένου οι «προεδρικοί» να ελέγξουν όσο το δυνατόν περισσότερες οργανώσεις μπορούν.
Το έργο έχει ως εξής: στις εκλογές που γίνονται σε όλες τις νομαρχιακές οργανώσεις αναδεικνύεται αφενός η νέα ηγεσία της οργάνωσης, αφετέρου οι αντιπρόσωποι του κόμματος στην «εθνική συνδιάσκεψη» – που ουσιαστικά θα αντικαταστήσει το συνέδριο και θα καθορίσει τους εσωκομματικούς συσχετισμούς τουλάχιστον για τα επόμενα 2 χρόνια. Με άλλα λόγια, όποια τάση καταφέρει τώρα να «πάρει» περισσότερες οργανώσεις και να αναδείξει περισσότερους αντιπροσώπους, θα έχει και τα «κλειδιά» του κόμματος αν η ηγεσία Τσίπρα «θαμπώσει» κι άλλο.
Έτσι, λοιπόν, εξηγείται το γεγονός ότι όλοι δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, ακόμη κι όταν αυτός περιλαμβάνει χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, εγγραφές νέων μελών αμφισβητούμενης προέλευσης την… τελευταία στιγμή, «κόψιμο» αυτών των εγγραφών, αλλά και υποσχέσεις με εσωκομματικό αντίκρυσμα ώστε διάφοροι κατά τόπους «κομματάρχες» να… αλλάξουν εσωκομματικό στρατόπεδο.
Κωδικοποιημένα, οι επιδιώξεις της κάθε τάσης έχουν ως εξής: η «Ομπρέλα» («53» του Ευκλείδη Τσακαλώτου συν Παπαδημούλης, Βούτσης, Φίλης, Σκουρλέτης κ.α.) θέλουν να αναδειχθούν σε κυρίαρχο πόλο, για δύο λόγους: πρώτον, για να μην μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να τους αγνοήσει κάθε φορά που θα έχουν ενστάσεις ως προς τη «γραμμή» και, δεύτερον, για να καθορίσουν τις εξελίξεις σε σχέση με την ηγεσία του κόμματος: δηλαδή, αφενός για να ελέγχουν την «κλεψύδρα» της ηγεσίας Τσίπρα, αφετέρου για να βάλουν τη σφραγίδα τους όταν έρθει η ώρα της αλλαγής σελίδας.
Οι «προεδρικοί» του Νίκου Παππά θέλουν να συγκρατήσουν τον κύριο όγκο των δυνάμεών τους και να απορροφήσουν το πλήγμα της διάσπασης – αφού από την Ενωτική Κίνηση Μελών έχουν αποχωρήσει τα στελέχη που έφτιαξαν τη ΡΕΝΕ (Σκορίνης, Ρήγας, Κοτσακάς, Καλπάκης, Τεμπονέρας, Σακελλάρης).
Οι «ΡΕΝΕ-δες», στον αντίποδα, παρότι υποτίθεται ότι αποχώρησαν από την τάση Παππά – Σπίρτζη με τις ευλογίες και τη σιωπή – έγκριση Τσίπρα, παίζουν τον ρόλο που είχε παλιά στο ΚΚΕ εσωτερικού η «τρίτη άποψη»: δημιουργούν ad hoc συμμαχίες, καλλιεργώντας συνθήκες, κατά τις οποίες όλες οι άλλες τάσεις τούς έχουν ανάγκη και τούς υπόσχονται… ανταλλάγματα.
