Καλλιόπη Βαρδάκα: Το καθημερινό σημειωματάριο του μικρομέτοχου – Τρίτη 27 Ιουλίου 2021

Ελληνική φοιτητική ομάδα σαρώνει σε παγκόσμιο διαστημικό διαγωνισμό

Η φοιτητική ομάδα αεροδιαστημικής ASPiRE του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας κατάφερε να αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις καταλαμβάνοντας τη δεύτερη και τρίτη θέση στον παγκόσμιο διαγωνισμό Spaceport America Cup 2021, στον οποίο συμμετείχαν 153 ομάδες από όλο τον κόσμο. Ο διαγωνισμός προέβλεπε τη σχεδίαση και κατασκευή ενός πυραύλου στερεών καυσίμων, ο οποίος θα εκτοξευόταν στα 10.000 πόδια και κατά την πορεία του θα λάμβανε μετρήσεις για τις συνθήκες στην ατμόσφαιρα.

Ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε από 18-20 Ιουνίου κι όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο επικεφαλής της φοιτητικής ερευνητικής ομάδας, τεταρτοετής φοιτητής του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ Ηρακλής Μπλατσούκας, «ο φετινός διαγωνισμός είχε ορισμένους νεωτερισμούς εξαιτίας της πανδημίας. Πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά, ενώ οι συμμετέχοντες κρίθηκαν αποκλειστικά από τα τεχνικά τους δελτία, τη συνολική παρουσίασή τους στον διαγωνισμό και από τις συνεντεύξεις που έδωσαν οι εκπρόσωποι της ομάδας στους διοργανωτές».

Ο συναγωνισμός ήταν μεγάλος με συμμετοχές από Πολυτεχνικά πανεπιστήμια όλου του κόσμου, ενώ από τις 153 ομάδες κατάφεραν να φτάσουν στην τελική διαγωνιστική διαδικασία μόλις οι 76. Στον διαγωνισμό συμμετείχαν πανεπιστήμια από χώρες που διαθέτουν μακρά παράδοση στα πυραυλικά συστήματα, τη διαστημική έρευνα και τεχνολογία και παρόλα αυτά, η ομάδα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας κατάφερε να φτάσει στη δεύτερη θέση ανάμεσα σε 20 παρουσιάσεις μελετών που ανέλυαν τα χαρακτηριστικά της κατασκευής των φτερών του πυραύλου, λαμβάνοντας το βραβείο Charles Hoult Award for Modeling & Simulation μετά το πανεπιστήμιο Monash, της Αυστραλίας.

Για το γεγονός ότι η φοιτητική ομάδα αεροδιαστημικής σχεδίασε και κατασκεύασε με δικά της υλικά και τεχνογνωσία τον κινητήρα στερεών καυσίμων που μπορεί να ανεβάσει τον πύραυλο στα 10.000 πόδια  (κατηγορία SRAD 10k Solid Motor), οι διοργανωτές τους βράβευσαν, δίνοντάς τους την 3η θέση στη γενική κατάταξη, αμέσως μετά το State University of New York at Buffalo και το George Washington University.

Για την κατασκευή του πυραύλου και τη συνολική ολοκλήρωση του πρότζεκτ εργάστηκε σκληρά μια ομάδα 35 φοιτητών αποτελούμενη από Ηλεκτρολόγους, Μηχανολόγους Χημικούς Μηχανικούς Βιομηχανικής σχεδίασης προϊόντων και συστημάτων και Οικονομολόγων.

«Η πανδημία, τα περιοριστικά μέτρα και η αυστηρή καραντίνα, μας υποχρέωσε να εργαζόμαστε όλοι από το σπίτι», επισημαίνει ο Ηρακλής Μπλατσούκας και θυμάται ότι χρειάστηκε ουκ ολίγες φορές, με ειδική άδεια που χορήγησε το πανεπιστήμιο, «να έρθουμε στα εργαστήρια για να ολοκληρώσουμε τις μετρήσεις μας για τη συμπλήρωση των τεχνικών δελτίων του πρότζεκτ». Τα εμπόδια εξαιτίας του λοκντάουν δεν αφορούσαν μόνο την εσωτερική συνεννόηση και συνεργασία της ομάδας αλλά και τη συνεργασία με εταιρείες που είχαν δηλώσει συμμετοχή στην κατασκευή  μηχανικών μερών του πυραύλου, στα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά συστήματα.

Όπως αναφέρει ο Ηρακλής Μπλατσούκας. «κάποιες εταιρείες που μας είχαν υποσχεθεί ότι θα συνεργαστούμε, εξαιτίας της πανδημίας αντιμετώπισαν προβλήματα, με αποτέλεσμα εν μέσω καραντίνας να πρέπει να βρούμε εναλλακτικές λύσεις».

Ο καθηγητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Παντελής Αγγελίδης είναι ο επιβλέπων της φοιτητικής ομάδας και έχει κάθε λόγο να αισθάνεται χαρούμενος που μέσα σε σχεδόν δύο χρόνια, εν μέσω λοκντάουν και σκληρών απαγορεύσεων στην Κοζάνη και αλλού, οι φοιτητές κατάφεραν πολλά. «Είναι η πρώτη φορά που ελληνικό πανεπιστήμιο απέσπασε διακρίσεις σε αυτόν τον διαγωνισμό, ο οποίος πραγματοποιείται εδώ και 15 χρόνια», λέει χαρακτηριστικά ο κ. Αγγελίδης.

Οι συνθήκες του φετινού διαγωνισμού δεν επέτρεψαν τη δια ζώσης παρουσία των ομάδων και την εκτόξευση των πυραύλων τους, αλλά όπως λένε τα παιδιά της φοιτητικής ομάδας, «θα προσπαθήσουμε να πραγματοποιήσουμε την εκτόξευση από το νέο ακαδημαϊκό έτος επί δυτικομακεδονικού εδάφους αφού πρώτα διευθετηθούν γραφειοκρατικές λεπτομέρειες και εξασφαλιστούν οι άδειες από την πολιτική αεροπορία και άλλες αρμόδιες αρχές».

ΑΠΕ- ΜΠΕ

****

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ernest Hemingway

Δεν θα κάναμε ποτέ αυτό που κάνουμε με την ίδια λαχτάρα, αν οι λέξεις δεν είχαν κάτι να μας πουν. Η κάθε λέξη εκεί έξω, σε κάθε γραμμένο βιβλίο, σε κάθε δημοσιευμένο κείμενο. Η περίπτωση του Ernest Hemingway, είναι από εκείνες που άφησαν το αποτύπωμά τους στην παγκόσμια λογοτεχνία επειδή είχαν πρώτα να πουν κάτι για εμάς τους ίδιους. Θα μπορούσες να πεις ότι είναι η γλαφυρή αφήγηση. Η ιδιαίτερη καύλα των λέξεων που ξέρει να σου κάνει έρωτα με έναν τόσο μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο. Και που ενίοτε σου θυμίζει τι είναι αυτή η ρημάδα η ζωή και τι καλείσαι να αντιμετωπίσεις σε αυτή. «Ο Γέρος και η Θάλασσα» είναι ένα τέτοιο βιβλίο και δημοσιεύτηκε μία ζεστή μέρα του Αυγούστου το 1952.

Η πρώτη κριτική του βιβλίου έγινε μερικές ημέρες μετά την κυκλοφορία του, στις 28 Αυγούστου από τους New York Times και τον θρυλικό κριτικό Orville Prescott. Αν και η κριτική βιβλίων γινόταν πολύ διαφορετικά το 1952, οι περίπου 27.000 λέξεις της νουβέλας του Hemingway γοήτευσαν την κοινή γνώμη, του χάρισαν το βραβείο Πούλιτζερ ένα χρόνο μετά (1953), ενώ την επόμενη χρονιά κατάφερε να κερδίσει και το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1954). Σήμερα θα ακούσεις για εκείνο ότι θεωρείται ένα από τα πιο κλασσικά μυθιστορήματα εκεί έξω. Είναι όμως πολλά παραπάνω. Είναι ένα κείμενο για τον καθημερινό αδιάκοπο αγώνα για την ζωή.

Oι καρχαρίες της δικής μου ζωής
Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο ήμουν 16 χρονών και βίωνα μία από τις χειρότερες περιόδους της ζωής μου. Δύο ημέρες πριν ξεκινήσουν οι πανελλήνιες εξετάσεις στο Λύκειο, ο πατέρας μου έπαθε έμφραγμα. Νοσηλεύτηκε, έβαλε βηματοδότη και πριν τελικά καταλήξει να κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς ταλαιπωρήθηκε μέσα και έξω από το νοσοκομείο. Όσοι έχουν βιώσει δυσκολίες σαν και αυτές ή και χειρότερες, ξέρουν πως μεσολαβεί ένα ξαφνικό ηλεκτροσόκ και πόσο μάλλον όταν είσαι 16 ετών. Δεν σταματάει ο χρόνος επειδή απλά έτυχε κάτι δυσάρεστο. Κανείς δεν σου δίνει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη (σ.σ.: πέρα από τους φίλους προφανώς) για να σου πει να πάρεις τον χρόνο σου μέχρι να στρώσουν όλα. Όχι. Η ζωή σε χτυπάει αλύπητα και όταν πέφτεις δεν σου δίνει το χέρι για να σε σηκώσει. Όλα συνεχίζουν να τρέχουν. Ενοίκια. Λογαριασμοί. Τράπεζες. Είναι ο καρχαρίας που κοιτάζει να σου κόψει το ψάρι σε χίλια δύο κομμάτια και να σε αφήσει με το κόκαλο. Και εκεί καλείσαι να δείξεις πόσο καλός ψαράς είσαι.

Ψάξε τα λιοντάρια του Σαντιάγο
Δεν πιστεύω σε χαζορομαντισμούς, αλλά θα πω ψέματα αν δεν πω πως αυτό το βιβλίο με βοήθησε. Ήταν η κατάλληλη δόση αντίληψης για την πραγματικότητα, σε έναν πιτσιρικά που βρισκόταν ακόμη στην ασφάλεια των νεφελών του. Μία γερή κλωτσιά μέσα στην Θάλασσα του συγγραφέα, που θύμισε ότι η ζωή είναι γεμάτη καρχαρίες που κυνηγούν το ψάρι σου. Που άλλοτε θα επιστρέφεις με τα δίχτυα γεμάτα και άλλοτε αδειανά. Το πιο σημαντικό δίδαγμα ωστόσο, είναι να μάθεις πως δεν έχεις χάσει τον πόλεμο επειδή έχασες την μάχη. Οι άνθρωποι το κάνουμε αυτό. Εγώ τουλάχιστον το κάνω σίγουρο. Είναι αυτή η απελπισία και η απαισιοδοξία που δεν σε αφήνουν να σκεφτείς καθαρά και σε τραβάνε στο βούρκο. «Ο Γέρος και η Θάλασσα», είναι αυτό το βιβλίο που σου θυμίζει ότι το πιο σημαντικό, είναι να έχεις άλλη μία μέρα να παλέψεις. Όσο υπάρχουν μέρες υπάρχει και ελπίδα. Μπορεί όλο αυτό να ακούγεται σαν εκείνα τα χαζά βιβλία αυτοβελτίωσης, όμως αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια. Και παρουσιάστηκε μέσα από αυτό το υπέροχο και τόσο ρεαλιστικά σοφό βιβλίο, σε μία απλή καθημερινή ιστορία. Την δική μας ιστορία. Σφίγγεις τα δόντια και ελπίζεις πως θα έχεις τον χρόνο να ξαποστάσεις έστω και κουρασμένος σε μία παραλία πριν την επόμενη μάχη. Και με λίγη τύχη, ίσως να ονειρευτείς τα λιοντάρια του γερό-Σαντιάγο για να πάρεις λίγο κουράγιο.

«Τα σαγόνια του ανοιγόκλειναν σπασμωδικά δαγκώνοντας το αγκίστρι με γρήγορες δαγκωματιές και χτυπούσε στον πάτο της βάρκας με το μακρόστενο επίπεδο κορμί του, με την ουρά και με το κεφάλι του, ωσότου ο γέρος του κοπάνισε μια με το στειλιάρι στο λαμπερό χρυσό κεφάλι. Εκείνο σπάραξε ακόμα μια φορά κι έμεινε ασάλευτο» – Ernest Hemingway.

Ο Γέρος και η Θάλασσα» ήταν το βιβλίο που μας έμαθε να μην το βάζουμε κάτω  - RatPack.gr


Έχει λογική το ότι μας αρέσει να βρίζουμε;

Η ιστορία της βωμολοχίας στην Ελλάδα έχει μέχρι και δικό της λεξικό. Αλλά η κοινωνία συνεχίζει να είναι προκατειλημμένη.

  • Κάποια στιγμή στη δεκαετία του 90, όταν το Εκμέκ Παγωτό ήταν ακόμη φρέσκο στα μυαλά και τις ζωές του κόσμου, μία εφημερίδα που έκανε συνέντευξη τον αείμνηστο Βασίλη Διαμαντόπουλο αν ο ρόλος του παππού -που περιείχε αρκετές βωμολοχίες- ήταν απελευθερωτικός.

Ο Διαμαντόπουλος είχε απαντήσει «Σιγά μην περίμενα το Εκμέκ Παγωτό για να απελευθερωθώ. Πάω στο γήπεδο, στο καφενείο και συζητάω πολιτικά. Υπάρχει μπόλικος χώρος για έκφραση». Αυτή ήταν η δήλωση ενός ανθρώπου που ήταν τόσο χαρισματικός και ευγενής, όσο συνάμα και αληθινός. Αν λοιπόν οι πράξεις μας αποδεικνύουν το ποιοι είμαστε -στην περίπτωση του οι αγώνες του και το Νέο Θέατρο- γιατί να αφήνουμε την αθυροστομία να ορίζει το ποιοι είμαστε;

Στο βωμό της βωμολοχίας
Θα ήταν άδικο να λέμε πως είμαστε ένα γνήσιο παράδειγμα αθυρόστομου λαού, μιας και αυτό που συμβαίνει εδώ δεν είναι κάτι που δεν συμβαίνει αλλού. Οι βρισιές είναι κάτι που υπάρχει στην κουλτούρα κάθε λαού και στη δική μας περίπτωση από αρχαιοτάτων χρόνων. Μερικοί από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους, διανοητές, επιστήμονες και επιφανείς άντρες και γυναίκες υπήρξαν αθυρόστομοι και μάλιστα ήταν περήφανοι για αυτό.

  • Η γλωσσική ελευθερία σε συνδυασμό με ένα ευφάνταστο και πλούσιο λεξιλόγιο σαν αυτό που περιέχει η ελληνική γλώσσα, θα μπορούσε να αποτελεί και παράδεισο για ένα γλωσσολόγο που θα έμπαινε στη διαδικασία να βρει τις ρίζες. Η αντίληψη ότι «οι κύριοι και οι κυρίες δεν βρίζουν», είναι μία τάση που δημιουργήθηκε την εποχή των Αυτοκρατοριών λίγο πριν το ξέσπασμα των Ναπολεόντειων Πολέμων, όπου οι διπλωμάτες έκαναν πιο συστηματικές εμφανίσεις στις αυλές των άλλων κρατών. Αυτό το «μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις» ήταν που κούμπωσε τον κόσμο και κατά συνέπεια το στόμα του και τον έφερε στο σημείο να βρίζει πίσω από τα δόντια του. Τουλάχιστον τις περισσότερες φορές.

Η λογοτεχνία της αθυροστομίας
Μπορεί η αισχρολογία να παραμένει ακόμη ως απαγορευτικό -ή και όχι- για τα μεγάλα σαλόνια, αλλά στο κομμάτι του πως παρουσιάζονται μέσα από κείμενα, μπορείς να πεις ξεκάθαρα πως ήμασταν κάπως μαζεμένοι. Δηλαδή, περισσότερες βρισιές θα βρει κανείς στα κείμενα των θεατρικών έργων του Αριστοφάνη ή στον Αρχίλοχο ή στις γιορτές στα βασιλικά βρουμάλια του Ιουστινιανού, ή και ακόμη στις δηλώσεις του Γεωργίου Καραϊσκάκη και του Μακρυγιάννη.

  • Και την Σαπφώ; Ας μην την ξεχνάμε. Η νεότερη λογοτεχνία ήταν σίγουρα πιο μαζεμένη και συγκεκριμένες φράσεις, χωρίς να καταλήγουν σε…αθυρόστομο παροξυσμό. Αυτή την τάση ωστόσο στα κείμενα την είχαν καταδικάσει αρκετοί λόγιοι όπως ο Αδαμάντιος Κοραής, που εκτός από το υβρεολόγιο ήταν και πολέμιος της αισχρολογίας δηλώνοντας πως είναι χαρακτηριστικό βαρβαρότητας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, ουκ ολίγες φορές καταδίκασε στο παρελθόν δοκίμια, κείμενα και μυθιστορήματα με παρόμοιο περιεχόμενο.

Ένα ιστορικό
Το 1984 η ιστορικός και πανεπιστημιακός της Σορβόννης, Μαίρη Κουκουλέ, εκδίδει τη Νεοελληνική Αθυροστομία. Θα κυκλοφορήσουν δύο ακόμη τόμοι το 1986 και το 1988, με την Κουκουλέ να εμπνέεται από τον διάσημο Αμερικανό λαογράφο Gershon Legman. Ο στόχος της ήταν δύσκολος και το έργο της εξαιρετικά δύσκολο. Η καταγραφή λέξεων και εκφράσεων, είναι ουσιαστικά μία μελέτη της καθομιλουμένης στην ελληνική γλώσσα.

  • Αυτό είναι μεν εύκολο αν σκεφτείς ότι ξέρεις που να ψάξεις (σ.σ.: να σκεφτεί κανείς ότι η Μαίρη Κουκουλέ ξεκίνησε την καταγραφή από τις λέξεις που έλεγαν τα παιδιά της), αλλά εξαιρετικά χαοτικό στο να το οργανώσεις και να το συλλέξεις. Επίσης όταν έχεις μία γλώσσα με χιλιάδες εκφράσεις, παράγωγα, ρήματα, συνώνυμα κ.ο.κ., είναι εξαιρετικά εύκολο να συνθέσεις και να γίνεις γλωσσοπλάστης. Αυτό σίγουρα θα έκανε το έργο της Κουκουλέ δυσκολότερο.

Οι τόμοι της Κουκουλέ ωστόσο δεν περιέχουν μόνο λέξεις. Περιέχουν ποιήματα. Τραγούδια και μαντινάδες. Είναι μία καταγραφή, όχι μόνο των εκφράσεων, αλλά των συνηθειών της ίδιας της κοινωνίας που είχε και συνεχίζει να έχει εδώ και πολλά χρόνια και δεν ήταν λίγοι οι συνάδελφοί της που κυριολεκτικά της έκοψαν την καλημέρα για το εγχείρημά της. Όμως αυτοί είμαστε. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Και εδώ προκύπτει το ηθικό ερώτημα της αθυροστομίας. Ή αλλιώς, η λανθασμένη βάση.

Πόσο ηθική είναι η αθυροστομία
Το λάθος ξεκινάει από το γεγονός ότι κάποιοι προσπαθούν να συνδέσουν την ηθική με την βωμολοχία. Μέχρι και σήμερα δεν έχω διαβάσει ούτε ένα κείμενο που ο Σωκράτης, ο Επίκουρος, ο Μάρκος Αυρήλιος, ο Χρύσιππος, ο Σένεκας και άλλοι, να έχουν συνδέσει την ανθρώπινη ηθική και την αντίληψη αυτής με την αθυροστομία. Η ηθική χαρακτηρίζεται από το σκεπτικό και την εφαρμογή αυτού στην κοινωνία με την συμπεριφορά.

  • Η συμπεριφορά αυτή επηρεάζεται από άλλους παράγοντες. Την ευγένεια. Ή την αγένεια. Την τιμιότητα. Ή την ατιμία. Τον σεβασμό ή τον χλευασμό. Η οδός που επιλέγουν οι άνθρωποι καθημερινά χαρακτηρίζει την ηθική τους. Όχι οι φράσεις που χρησιμοποιούν καθημερινά – τόσο στην καθημερινή συζήτηση, όσο και πάνω στα νεύρα τους. Γιατί ακόμη και ένας νευρικός αθυρόστομος, δεν σημαίνει ότι δεν είναι ηθικός.

Μήπως λοιπόν πρέπει επιτέλους να απενοχοποιηθεί η αθυροστομία; Δεν είπαμε να την διδάξουμε στα παιδιά μας, ούτε να την βάλουμε στα σχολεία και στις τηλεοράσεις. Μπορούμε όμως να την αποδεχτούμε σαν γλωσσικό αποτέλεσμα χιλιάδων ετών και κοινωνικών αλλαγών, όπως συμβαίνει με κάθε άλλο πολιτισμό στον κόσμο. Οι βωμολοχίες είναι κομμάτι μίας γλώσσας που αλλάζει διαρκώς. Θα αλλάξουν και αυτές.

  • Το τι είναι αισχρό όμως και τι διαστάσεις παίρνει, αυτό θα το ορίζουν πάντα οι άνθρωποι και πάντα με τις πράξεις τους.

“Η Αριστερά δεν έχει σχέση με την ανοησία και την χυδαιότητα”

Σκληρή κριτική ασκεί το μέλος του Πολιτικού Συμβούλιου του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Μπίστης, στο Άννα Ελεφάντη για την ανάρτησή της σχετικά με την Μαρία Σάκκαρη και τον γιο του Κυριάκου Μητσοτάκη, Κωνσταντίνο.

  • Ο κ. Μπίστης με ανάρτησή του στο Facebook, κάνει λόγο για «ανοησία» και «χυδαιότητα», και σημειώνει με νόημα κατά του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ: «Το ωραίο είναι ότι κάποιοι θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο βλάπτουν την κυβέρνηση. Αναδεικνύονται σε μεγάλους χορηγούς της ΝΔ και του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου».

Η ανάρτηση του Νίκου Μπίστη:

«Εμβρόντητος διάβασα το απαράδεκτο και σεξιστικό σχόλιο της Αννας Ελεφάντη για την Μαρία Σάκκαρη και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Κάποιος να της θυμίσει ότι ποτέ τα πέτρινα χρόνια η Αριστερά δεν είχε σχέση με την ανοησία και την χυδαιότητα. Το ωραίο είναι ότι κάποιοι θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο βλάπτουν την κυβέρνηση. Αναδεικνύονται σε μεγάλους χορηγούς της ΝΔ και του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου».


47 χρόνια οι πολιτικάντηδες του προδοτικού τόξου παίζουν μουσικές καρέκλες αλλά στην ουσία δεν αλλάζει τίποτα. Μήπως ήρθε η ώρα να τους γυρίσουμε την πλάτη;

 

****

Πώς η γενιά του 1960 διαμόρφωσε τις βάσεις για την σημερινή κοινωνία

  • Από τo Woodstock και τους Beatles στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια και τα μίνι.

Αν σκεφτείς πως το εισιτήριο για να δεις live τους Jefferson Airplane κόστιζε περίπου ένα δολάριο, αντιλαμβάνεσαι πως το Peace Trip που διοργανώθηκε το 1966, είχε κυρίως ως στόχο το να μαζευτεί κόσμος παρά να βγουν λεφτά από την όλη φασαρία. Έτσι και αλλιώς, τις περισσότερες φορές τα συγκροτήματα μοιραζόντουσαν τα χρήματα με το να κερνάνε μπίρες τους παριστάμενους. Όμως η συγκεκριμένη συναυλία του 1966, ήταν ίσως το peak μιας γενιάς που χαρακτηρίστηκε από τον αγώνα της για ειρήνη, για την αντίδρασή της στον πόλεμο στο Βιετνάμ, για τα ναρκωτικά και το ελεύθερο σεξ.

  • Η γενιά των 60s είναι μέχρι και σήμερα σύμφωνα για τους περισσότερους πολιτικούς επιστήμονες και κοινωνιολόγους, η γενιά με την πιο πολιτικοποιημένη νεολαία. Φταίνε όμως τα γεγονότα ή το επίπεδο της νεολαίας της εποχής, που αποφάσισε να αφήσει πίσω οικογένειες και να διαμηνύσει ομαδικά την επιθυμία για ειρήνη σε μία Αμερική όπου ακόμα βασίλευε ο ρατσισμός και τα συμφέροντα; Η αλήθεια όπως πάντα, βρίσκεται κάπου στη μέση. Αλλά τα 60s έμειναν σίγουρα στην ιστορία για μία σειρά από λόγους.

Αυτόν το φόβο, το FBI τον μοιράστηκε με τον Lyndon Johnson και έναν φιλόδοξο πολιτικό ονόματι Ronald Reagan ο οποίος αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο στην ανήθικη νεολαία που συνόδευαν τα ναρκωτικά, οι συναυλίες, το rock n’ roll και ο γυμνισμός, αναφερόμενος στα γεγονότα ως «τον πόλεμο απέναντι στο Great Society του Johnson»Το κυρίως πρόβλημα ωστόσο δεν ήταν μόνο οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες και οι συγκεντρώσεις που έριχναν λάδι στη φωτιά. Ήταν πως τα 60s και ιδιαίτερα η Χρυσή Περίοδος του 1966, ήταν η χρονιά που άλλαξε και εκτόξευσε φανατικά την ποπ κουλτούρα και τα κοινωνικά κινήματα.

  • Το 1966 η Αγγλία κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Την ίδια χρονιά άρχισαν να κυκλοφορούν 45αρια δίσκοι όχι μόνο ως άλμπουμ αλλά και ως singles με ένα ή δύο κομμάτια, γεγονός που έκανε την μουσική πιο προσβάσιμη από άποψη τιμής και βοήθησε στην εξάπλωσή της στο ευρύ κοινό. Ξεκίνησε με ποπ μουσική και κατέληξε στο rock n’ roll. Άρχισαν οι συγκεντρώσεις για τα εργατικά δικαιώματα και οι Καυκάσιοι άρχισαν να βλέπουν τους Αφροαμερικανούς ως ίσους στηρίζοντας το Black Power κίνημα.

Οι νέοι άρχισαν να φαντάζονται έναν διαφορετικό τρόπο ζωής που δεν εμπεριείχε τα όνειρα που προσπαθούσαν να τους εμφυσήσουν οι γονείς τους. Το περίφημο Αμερικανικό όνειρο με μεγάλο σπίτι, σκύλο, μπάρμπεκιου και μπίρες το απόγευμα βλέποντας το ηλιοβασίλεμα. Έναν τρόπο ζωής με ελεύθερο σεξ, τουρ με βαν σε όλη την Αμερική και τα κορίτσια να φοράνε τα πρώτα μίνι.

  • Η Αμερική άρχισε να γίνεται ένα εναλλακτικό πολιτιστικό κέντρο σε πόλεις όπως το Σαν Φρανσίσκο, το Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη. Οι νέοι από την Αγγλία άρχιζαν να ταξιδεύουν στην Αμερική και να κουβαλούν μαζί και τις ιδέες τους. Αλλά και την μουσική τους. Από την μία είχες τους Mamas and the Papasείχες τους Beach Boysτους Canned Heat και φυσικά τους Beatles που, όχι μόνο σημάδεψαν τη γενιά, αλλά την χαρακτήρισαν.

Η εξέλιξη των Beatles από σούπερσταρ rock n’ rollers σε προβληματισμένα άτομα σχετικά με τα ατομικά δικαιώματα και την πολιτική, βοήθησαν τους νέους να πολιτικοποιηθούν και να προβληματιστούν. Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Βοb Dylan, Rolling Stones, Pink Floyd. Τα παραδείγματα από τον χώρο της μουσικής ήταν άπειρα και πόσο μάλλον όταν το αφροαμερικανικό κίνημα μουσικής με φιγούρες σαν τον James Brown, εμφανίστηκε από το πουθενά και κατέκτησε την καρδιά κάθε νέου εκεί έξω.

  • Βασικός παράγοντας ήταν και η διαφορά ηλικίας. Η δεκαετία του ‘60, εξαιτίας των Baby Boomers που μετά τον Β’ Παγκόσμιο άρχισαν να δημιουργούν οικογένειες, ήταν η δεκαετία που οι νέοι στην Αμερική ήταν πολύ περισσότεροι από τους ηλικιωμένους. Κάτι βασικό προκειμένου να προχωρήσουν οι ιδέες και οι αντιδράσεις για να φτάσουμε σε γεγονότα όπως τις εξεγέρσεις του Sunset Strip.

Όμως δεν ήταν μόνο η μουσική. Από το 1966 ως το 1970, υπήρχε και μία άνθιση στα πολιτιστικά events που ουσιαστικά στην Αμερική μέχρι τότε δεν υπήρχαν. Ή μάλλον υπήρχαν και δεν υπήρχαν. Οι Αμερικάνοι σπανίως φιλοξενούσαν εκθέσεις Ευρωπαίων και αν αυτές ήταν ριζοσπαστικές ή ακατανόητες, δεν έβρισκαν χώρο για έκφραση.

  • Μέχρι το 1960, αν και τεράστια χώρα, η Αμερική ήταν ένα μεγάλο χωριό που κρατούσε απ’ έξω όσους δεν συμφωνούσαν με τον τρόπο ζωής τους. Όμως ξεκίνησαν οι πρώτες ντισκοτέκ στη Νέα Υόρκη. Οι εκθέσεις μοντέρνας τέχνης στο Σαν Φρανσίσκο. Τα events του Andy Warhol. Ένα σωρό μουσικοί και καλλιτέχνες, έβρισκαν στερέωμα σε μία σκηνή που, χωρίς να το καταλαβαίνουν τότε, την γέννησαν οι ίδιοι.

Αυτό το καταλαβαίνει κανείς μέχρι και σήμερα αφού τόσο τα έργα όσο και η μουσική, όχι μόνο ακούγονται και χρησιμοποιούνται ως παράδειγμα αλλά και συνδέονται με κάθε νεότερο ρεύμα ελεύθερης σκέψης. Το 1966 η νεολαία άρχισε να σκέφτεται έξω από την φούσκα και φρόντισαν να διδάξουν αυτόν τον τρόπο σκέψης και στα παιδιά τους.

  • Προφανώς, δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν ή να αντιληφθούν τις αλλαγές που έφερε η δική τους κουλτούρα στη συνέχεια, αλλά ως επί το πλείστον τα παιδιά των Παιδιών του Rock N’ Roll, μεγάλωσαν πολύ πιο ανοιχτόμυαλα σε σχέση με τις άλλες γενιές. Το αν αυτό ήταν καλό ή κακό, ας το κρίνει ο καθένας ξεχωριστά.

Παραμένει όμως εντυπωσιακό το πως μία ολόκληρη γενιά μοιράστηκε κοινή σκέψη και προβληματισμούς, καθότι δεν ήταν όλη η γενιά των 60s γεμάτη μαριχουάνα και χίπηδες. Οι περισσότεροι τότε νέοι εξελίχθηκαν σε ανθρώπους που στήριξαν τις τέχνες και τα γράμματα και πολλοί από αυτούς χρησιμοποίησαν αυτά τα εφόδια για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και οικογενειάρχες. Το ρεύμα αυτό ωστόσο, θα ξεχωρίζει πάντα ως η γενιά που αποφάσισε να αψηφίσει τον τρόπο ζωής της μέχρι τότε κοινωνίας.

  • Και αυτό, είτε κάποιος παραμένει φαν της εν λόγω εποχής ή όχι, είναι πράγματι εντυπωσιακό.

EΠΙΜΕΛEIA: Καλλιόπη Βαρδάκα