Eurobank: Ο μεγάλος διαμεσολαβητής ή ο “Δούρειος Ίππος” της αγοράς;

Αν κάποιος πίστευε πως οι ελληνικές τράπεζες λειτουργούν με κάποια στοιχειώδη συναδελφική ηθική μεταξύ τους, αυτή η υπόθεση έρχεται να τον προσγειώσει απότομα.

Όταν το χρήμα μιλάει, η ηθική πάει περίπατο – και η Eurobank μόλις μας το υπενθύμισε με τον πιο εμφατικό τρόπο.

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά: Ο Αμερικανός επενδυτής Πόλσον, ένας από τους βασικούς μετόχους της Τράπεζας Πειραιώς, αποφάσισε να πουλήσει μαζικά τις μετοχές του. Μπορεί να το έκανε για να κατοχυρώσει κέρδη, μπορεί να το έκανε γιατί βλέπει κάτι που οι άλλοι δεν βλέπουν, ή μπορεί απλώς να είχε βαρεθεί. Δικαίωμά του.

Αλλά εδώ δεν μιλάμε απλά για μια πώληση. Μιλάμε για μια κίνηση που έγινε εν κρυπτώ, μέσω της Eurobank, μιας ανταγωνιστικής τράπεζας! Δηλαδή, η Eurobank άνοιξε την πόρτα διάπλατα και διευκόλυνε έναν βασικό μέτοχο της Πειραιώς να ξεφορτωθεί το πακέτο του, χωρίς να χτυπήσουν καμπανάκια, χωρίς να προκληθεί θόρυβος, χωρίς να φανεί αμέσως τι συμβαίνει.

Και ρωτάμε: είναι αυτό θεμιτό; Είναι ηθικό;

Γιατί, αν υποτίθεται πως οι μεγάλες ελληνικές τράπεζες έχουν ένα ελάχιστο επίπεδο ηθικής μεταξύ τους, τότε κάτι τέτοιες κινήσεις το γκρεμίζουν με πάταγο. Σκεφτείτε λίγο το εξής: Αν αύριο η Eurobank βρεθεί σε αντίστοιχη θέση, θα της άρεσε να δει μια άλλη τράπεζα να παίζει το ίδιο παιχνίδι εναντίον της;

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι τράπεζες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα. Δεν περιμένει κανείς από αυτές να λειτουργούν με συναδελφική αλληλεγγύη όπως θα έκανε ένας μικρός επιχειρηματικός κλάδος που προσπαθεί να επιβιώσει. Αλλά υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στον υγιή ανταγωνισμό και στην πισώπλατη μαχαιριά.

Η Eurobank, λοιπόν, αποφάσισε να μην παίξει τίμια. Αντί να κρατήσει μια ουδέτερη στάση, έγινε ο μεσάζοντας σε μια κίνηση που ξεκάθαρα έβλαψε την Τράπεζα Πειραιώς, δίνοντας το τέλειο όχημα στον Πόλσον να αποχωρήσει, χωρίς να χτυπήσει καμπανάκι εγκαίρως.

Και πάλι το ερώτημα παραμένει: Η Eurobank τι κέρδισε από αυτό; Μην πει κανείς «απλά έκανε μια χρηματιστηριακή συναλλαγή», γιατί κανείς δεν είναι τόσο αφελής. Εδώ δεν μιλάμε για απλό trading. Μιλάμε για μια στρατηγική κίνηση που κρύβει σκοπιμότητες, που αφήνει υποψίες και που δημιουργεί προηγούμενο.

Γιατί, αν σήμερα η Eurobank έπαιξε αυτόν τον ρόλο, ποιος μας λέει ότι αύριο δεν θα κάνει το ίδιο σε άλλον τραπεζικό παίκτη;

Η ηθική της ιστορίας είναι απλή: Με τέτοιες “φιλικές” τράπεζες, τι να τους κάνεις τους εχθρούς;