
Σε σοβαρά ερωτήματα, οι απαντήσεις πρέπει να είναι σοβαρές. Καθαρές. Υπεύθυνες. Ιδίως όταν προέρχονται από στελέχη εταιρειών που λειτουργούν με δημόσιους πόρους, που επηρεάζουν την καθημερινότητα πολιτών, και που οφείλουν λογοδοσία – όχι μόνο στους μετόχους, αλλά και στην κοινωνία.
Υπάρχουν στιγμές που η αλήθεια δεν έχει ανάγκη από στόμφο, ούτε από υπαινιγμούς. Αρκεί να την κοιτάξεις κατάματα. Και τότε ξεχωρίζει ποιος έχει το θάρρος να την υπηρετήσει και ποιος προσπαθεί να την θάψει πίσω από φτηνές δηλώσεις, ειρωνείες και καλοπαιγμένες φράσεις.
Κι όμως, αυτό που παρακολουθούμε είναι το αντίθετο. Αντί για ουσία, βλέπουμε ειρωνεία. Αντί για επιχειρήματα, βλέπουμε φτηνές φράσεις. Κάποιοι νομίζουν πως εκπροσωπούν brands σε lifestyle εκπομπές, όχι μεγάλες εταιρείες με τεράστια ευθύνη.
Όταν ένας διευθυντής επικοινωνίας επιλέγει να απαντήσει με υπεροψία, δεν είναι επικοινωνιακό λάθος. Είναι θεσμική αλαζονεία. Είναι προσβολή απέναντι σε όσους βρίσκονται στο πεδίο, σε όσους τηρούν διαδικασίες, σε όσους δουλεύουν για να μη γίνουν τα αυτονόητα επικίνδυνα.
Όταν μιλά κάποιος από θέση ευθύνης – ειδικά από μια εισηγμένη εταιρεία – δεν επιτρέπεται να απαντά στον δημόσιο διάλογο με έπαρση. Δεν είναι προσωπική του υπόθεση. Δεν είναι stand-up comedy. Εκπροσωπεί έναν οργανισμό που διαχειρίζεται εκατομμύρια, που παίζει ρόλο σε ζωές ανθρώπων και τη δημόσια ασφάλεια, που οφείλει διαφάνεια, σοβαρότητα και λογοδοσία – δεν υπάρχει περιθώριο για επικοινωνιακές ντρίπλες.
Κι αν δεν έχεις κάτι να πεις, είναι προτιμότερο να σωπάσεις παρά να προκαλείς. Γιατί η αλαζονεία δεν είναι δύναμη – είναι ένδειξη αδυναμίας. Όποιος έχει το δίκιο με το μέρος του, μιλά καθαρά. Δεν υποτιμά, δεν αποφεύγει, δεν γυρνά το θέμα σε ατάκα. Το αντιμετωπίζει.
Η κοινωνία βλέπει. Δεν ξεχνά. Και έχει μάθει πια να ξεχωρίζει ποιος υπηρετεί την αλήθεια και ποιος χτίζει βιτρίνα για να την κρύψει. Ο κόσμος δεν εντυπωσιάζεται από ύφος, από πόζες ή από επικοινωνιακά φίλτρα. Περιμένει πράξεις. Περιμένει ξεκάθαρες απαντήσεις. Και θα τις απαιτήσει.
Η διαφάνεια δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Η λογοδοσία δεν είναι πολυτέλεια. Όποιος δεν το έχει καταλάβει, απλώς σκάβει μόνος του το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
Κανείς δεν θα κρυφτεί πίσω από ρόλους για πολύ. Ο δημόσιος λόγος είναι καθρέφτης. Όσο πιο πολύ προσπαθείς να θολώσεις το νερό, τόσο πιο καθαρά θα φανεί ποιος είσαι. Και τότε, δεν θα κριθείς από τις δηλώσεις σου, αλλά από τη σιωπή σου όταν έπρεπε να μιλήσεις καθαρά.
Η αλήθεια δεν έχει ημερομηνία λήξης. Μπορεί να καθυστερήσει, αλλά δεν ξεχνάει. Θα βγει. Θα φανεί. Και τότε ο καθένας θα σταθεί γυμνός μπροστά της – με τις επιλογές του, με το αν στάθηκε όρθιος ή προσπάθησε να γλιτώσει πίσω από λέξεις.
Γιατί στο τέλος, δεν θα κριθούμε από τα λόγια που γράψαμε, ούτε από τις λέξεις που διαλέξαμε. Θα κριθούμε από τη στάση μας. Από το αν σταθήκαμε με ευθύνη ή αν προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τις απαντήσεις πίσω από ειρωνείες και «έξυπνες» ατάκες.