Μας αναβάθμισε χτες ο Scope, και τώρα φιγουράρουμε σαν οικονομία, πιο πάνω από την τελευταία επενδυτική βαθμίδα, στοιχείο που δείχνει ότι τα μετρούμενα στοιχεία της οικονομίας μας, που βλέπουν οι οίκοι προκειμένου να αξιολογήσουν μία οικονομία, πάνε καλά.
Με αναβαθμισμένη οικονομία, θα περίμενε κανένας, ότι και οι κοινωνικές σχέσεις, η κοινωνική ευμάρεια, το «περνάμε καλά», θα ήταν στα χείλη της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.
Ίσως να είναι , ίσως και να μην είναι.
Και φυσικά, για κάθε Έλληνα, λίγη σημασία έχουν τα στατιστικά της οικονομίας, γιατί για τον ίδιο η ευμάρεια ή η ανέχεια είναι 100%, στο σπιτικό του, οπότε πόσοι …άλλοι Έλληνες περνάνε καλά ή πόσοι …άλλοι Έλληνες πεινάνε, είναι πρακτικά αδιάφορο για όποιον βρίσκεται στην μία ή στην άλλη κατηγορία.
Το θέμα όμως με την Ελληνική κοινωνία δεν είναι η πείνα, ή τα πλούτη, και τα δύο υπήρχαν ανέκαθεν, και μάλιστα σε μεγαλύτερη ένταση, και με μεγαλύτερη διαφορά. Προσωπικά ζω αυτές τις διαφορές από τη γέννηση μου σε παράγκα στον Ταύρο, μέχρι τη σημερινή οικονομική μου κατάσταση του μέσου Έλληνα.
Εκείνο όμως που δεν ζούσα ακόμα και σε περιόδους πολύ έντονης φτώχιας, και τραγικής ανέχειας, ήταν η σκληρότητα, η βαρβαρότητα, και η κυνικότητα της σημερινής κοινωνίας μας, που χτυπάει πλέον την πόρτα της πιο άγριας ζωοποίησης.
Θυμάμαι έντονα, την έκπληξη της κοινωνίας μας, όταν μάθαμε την πρώτη ληστεία μετά φόνου που έγινε στην Ελλάδα, σε βενζινάδικο που καταγράφηκε με ιδιαίτερη δημοσιότητα στις 5 Μαρτίου 1962, στον Σταθμό Καυσίμων “ΦΛΕΜΙΝΓΚ” στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας, κοντά στη Μαλακάσα.
Οι δράστες ήταν δύο νεαροί άνδρες, οι οποίοι λήστεψαν τον υπάλληλο του βενζινάδικου και στη συνέχεια τον δολοφόνησαν για να εξασφαλίσουν τη διαφυγή τους.
Η υπόθεση είχε προκαλέσει σοκ στην κοινωνία της εποχής.
Προσωπικά, εντεκάχρονος τότε, είχα συγκλονιστεί κατανοούσα τη ληστεία αλλά αρνιόμουν να «καταλάβω» τον φόνο.
Τότε, δεν μπορούσε η κοινωνία μας, να αποδεχτεί, ότι πήγαν δυο ληστές σε ένα βενζινάδικο, λήστεψαν τον υπάλληλο, και μετά τον σκότωσαν εν ψυχρώ για να μην τους αναγνωρίσει, θεωρούσαμε πρωτόγνωρα βάρβαρο να σκοτώνεις κάποιον προμελετημένα και εν ψυχρώ.
Η θεμελιωμένη άποψη στην κοινωνική συνείδηση ότι το πιο πολύτιμο αγαθό είναι η ζωή, δεχόταν την πρώτη της επίθεση, την οποία βέβαια η κοινωνία την απέκρουσε μετά βδελυγμίας, και προχώρησε βασισμένη στις δικές της απόψεις του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής, και της απέχθειας της βαρβαρότητας που τότε, εμφανιζόταν με το πρόσωπο μιας εν ψυχρώ δολοφονίας για χρήματα.
Και η κοινωνία εκείνη, των ανισοτήτων αλλά και των βασικών αξόνων πάνω στους οποίους στηρίζονταν, έφτασε σήμερα να «χωνεύει» εξαιρετικά εύκολα, συμπεριφορές και εγκλήματα που παλιά ούτε που θα μπορούσε να διανοηθεί πως θα γίνονταν, αλλά και αν γίνονταν, η κοινωνία δεν τα «απορροφούσε» με την ευκολία που το κάνει σήμερα.
Σήμερα το ταμπού της πολυτιμότητας της ανθρώπινης ζωής, όχι μόνο αμφισβητείται , αλλά έχει καταρρακωθεί πλήρως, αφού η ανθρώπινη ζωή αφαιρείται πλέον για λόγους που στο παρελθόν, ούτε καταγγελία στην αστυνομία δεν θα γινόταν.
Μου χρωστούσε χρήματα, και τον σκότωσα, είναι οπαδός αντίπαλης ομάδας και τον σκότωσα, νόμιζα ότι με απατούσε και την σκότωσα, ήθελε να χωρίσουμε και την σκότωσα, είχε καλύτερο κινητό από το δικό μου και τον σκότωσα για να το πάρω, τσακωθήκαμε για την προτεραιότητα στην διασταύρωση και τον σκότωσα, πάρκαρε μπροστά στην πόρτα μου και τον σκότωσα!!!!!.
Αιτιολογίες που έγιναν αφορμή για πραγματικές δολοφονίες που έγιναν εδώ, στην Ελλάδα, εδώ, σ αυτή την κοινωνία, που η οικονομία της αναπτύσσεται μεν, αλλά υποβαθμίζεται η κοινωνικότητα της, σ επίπεδα συμπεριφοράς ζώων.
Και παράλληλα, έχουμε και εμετικές συμπεριφορές, βιασμών, παιδικής πορνείας, βασανισμών, που οι διάφοροι «δημοσιογράφοι» σκοπευτές ταπεινών ενστίκτων, τις κάνουν αναγνώσματα σε συνέχειες, για να κερδίσουν τηλεθέαση, χωρίς η κοινωνία μας να αντιδρά, αντίθετα τα «απολαμβάνει» καθισμένη στον καναπέ της.
Στο μεταξύ, οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι δεν προλαβαίνουν να διαγιγνώσκουν ψυχικές διαταραχές σε πολύ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, μηδέ ημών εξαιρουμένων, και αναρωτιέμαι, που θα καταλήξει αυτή η πορεία της κοινωνίας μας;
Δυστυχώς, οι άνθρωποι,
μόνο όταν αποκτήσουμε οικονομική ευμάρεια,
αντιλαμβανόμαστε,
ότι αυτή σχεδόν πάντα,
βρίσκεται σε αντίθετη κατεύθυνση με την ευτυχία μας.
Και ότι η ευμάρεια των λίγων,
επιτυγχάνεται με στέρηση αγαθών από τους πολλούς,
και όλο αυτό το μείγμα λειτουργεί διαλυτικά,
για τους συνδετικούς ιστούς των κοινωνιών.
[email protected]
